Coś o sobie? Ja? Prze­cież to nic cie­ka­wego… Że praca? Pomy­śleć, że z tych 46 lat życia, które mam za sobą już 30 maluję. Co maluję? Pokoje, ściany, mury, ławki – co się trafi. Laura zawsze mówi, mam żonę – Laurę, jeste­śmy mał­żeń­stwem 20 lat, że mam do tego talent. Ostat­nio moje włosy przy­pró­szyła siwi­zna – pierw­sza oznaka starości.

Tro­chę mnie to nie­po­koi. Mam znisz­czone ręce – od farby i deter­gen­tów. Lubię mój nie­bie­ski uni­form, który noszę w pracy – jest twa­rzowy. Jestem sumienny. Pra­co­wity. Ale lubię sobie cza­sem wypić. Może za bar­dzo. Lubię bar­dzo grę w bry­dża i drze­ma­nie z gazetą w fotelu. Nie potra­fię zasnąć w nocy jak nie spraw­dzę czy wszyst­kie okna są zamknięte. Nie potra­fię spać przy otwar­tym. A po do kawki koło połu­dnia zawsze jem cze­ko­ladę z orze­chami. Strasz­nie nie lubię zimy. Mało pracy, a strasz­nie zimno. Poza tym nie lubię śniegu. Nie zno­szę klien­tów, któ­rzy zawsze wie­dzą lepiej. Jak tak wie­dzą, to niech sami malują. Miesz­kam w Pia­secz­nie. Nie jakiś luk­sus, ale przy­tulne miesz­ka­nie – kupione ze sprze­daży samo­chodu. Bo teraz taka droga ben­zyna, że się nie opłaca. Naj­bar­dziej lubię w moim miesz­ka­niu mój fotel. Nasze miesz­ka­nie to typowe M3 w bloku. Jestem do niego przy­wią­zany. Miesz­kamy tam we dwójkę z Laurą. Sami. Nie mamy dzieci – nie­stety nie możemy z mojej winy. Szcze­gól­nie mnie to boli, bo wycho­wa­łem się w dużej rodzi­nie – pię­cioro rodzeń­stwa robi swoje. Rodzice nie żyją. Naj­star­szy brat zagra­nicą pra­cuje na budo­wach, kolejny jest mecha­ni­kiem w Łodzi, sio­stra ma sklep w War­sza­wie, taki mały, odzie­żowy, potem jestem ja, a na końcu moja naj­młod­sza sio­strzyczka – Kasia – pra­cuje w urzę­dzie pocz­to­wym. Zawsze były z nas urwisy. Dobrze wspo­mi­nam czasy dzie­ciń­stwa i tym bar­dziej ubo­le­wam nad tym, że na stare lata zosta­niemy z Laurą sami.

Kiedy dowie­dzia­łem się, że jestem bez­płodny strasz­nie to prze­ży­łem. Mówi­łem Lau­rze, żeby ode mnie ode­szła, bo wiem, że strasz­li­wie pra­gnęła dzieci i wnu­ków. Mia­łem duże pro­blemy ze sobą – piłem, robi­łem różné głu­poty. Na szczę­ście moje żona kocha mnie na dobre i na złe i z pomocą rodzeń­stwa i swo­jej rodziny udało się jej wycią­gnąć mnie jakoś z tego bagna.
Czę­sto myślę o tym jak mogłaby wyglą­dać ina­czej moje życie, gdy­bym wra­cał do domu, gdzie byłyby małe szkraby, gdzie mie­li­by­śmy psa i cho­dzi­li­by­śmy z chło­pa­kami grać w piłkę albo bym cho­dził z moją małą księż­niczką na spa­cery i lody i kupo­wał­bym jej lalki.
Cza­sem przy­jeż­dżają do nas moi bra­cia czy sio­stry ze swo­imi pocie­chami – wtedy jesz­cze bar­dziej marzę o tym jak to byłoby mieć wła­sne. Ale widocz­nie taka jest moja droga, która muszę przejść…

- Eusta­chy Bie­lecki? Jest pan aresz­to­wany za oszu­stwa podat­kowe. Pro­szę z nami na komi­sa­riat. — powie­dział poli­cjant w drzwiach mojego miesz­ka­nia. Wtedy moje serce, które spo­koj­nie biło od 46 lat posta­no­wiło się zatrzy­mać.
Wszystko zaczęło się kilka lat temu. Jestem dobrym mala­rzem poko­jo­wym – ludzie chęt­nie mnie zatrud­niali do róż­nych prac. Nie prze­le­wało się, ale nie przy­mie­ra­łem gło­dem. Moja żona Laura też nie. Pew­nego dnia zgło­siła się do mnie Kry­styna – powie­działa, że jest biz­nes­menką i że chęt­nie mi pomoże roz­wi­nąć biz­nes. Dotych­czas zatrud­niano mnie na czarno. Wytłu­ma­czyła mi, że jak założę firmę będę mógł zara­biać wię­cej i ubez­pie­cze­nie i tak mi to wszystko tłu­ma­czyła, że wyni­kało z tego, że ina­czej się nie da. To się zgo­dzi­łem, co było robić? Ja mia­łem zaj­mo­wać się dalej tym co wcze­śniej, a ona miała zaj­mo­wać się całą biu­ro­kra­cją – księ­go­wo­ścią, umo­wami, zgo­dami, szu­ka­niem nowych zle­ceń. Potem zaczę­li­śmy zatrud­niać mi pomoc­ni­ków, bo oka­zało się, że wspól­nie dobrze nam idzie.
Wszystko ukła­dało się świet­nie. Praca dawała mi satys­fak­cję i mimo że już siwieję tu i ówdzie, to czu­łem się pełen wigoru i sił. Do szczę­ścia bra­ko­wało mi tylko jed­nego – dzieci. Zawsze marzy­li­śmy z moją żoną, żeby mieć dzieci, ale jestem bez­płodny. Strasz­nie mnie to boli, bo wycho­wa­łem się z 4 rodzeń­stwa i wizja samot­nej sta­ro­ści mnie prze­raża.
I wtedy pew­nego dnia zna­la­złem w śmiet­niku test cią­żowy. Nie żebym grze­bał, broń Boże, po pro­stu coś mi wpa­dło i zna­la­złem. Wynik był pozy­tywny. Byłem w szoku.
Kilka lat wcze­śniej kiedy otrzy­ma­łem wyniki ze szpi­tala, że nigdy nie będę mógł mieć dzieci strasz­li­wie to prze­ży­łem – zaczą­łem pić, nie wra­ca­łem do domu na noc, zda­rzało mi się nawet bić Laurę. Nie chcę do tego wra­cać.
A teraz nagle się z kimś puściła! Moja uko­chana żona. Po 20 latach mał­żeń­stwa! Rozu­miem, że ma 39 lat i jesz­cze dobrze wygląda. Rozu­miem, że jesz­cze może i chce mieć dzieci. Ale żeby mnie zdra­dzić? Kiedy? Z kim?
Kiedy wró­ciła do domu zro­bi­łem jej kar­czemną awan­turę. Wła­ści­wie kil­ka­na­ście godzin awan­tury. Piłem, biłem i krzy­cza­łem. Ona się tłu­ma­czyła, że nigdy w życiu, że nie miała nikogo poza mną, że nie wyobraża sobie, że.. ale ja nie słu­cha­łem. Wie­dzia­łem swoje.
Kiedy się w końcu uspo­ko­iłem i zda­łem sobie sprawę z tego co zro­bi­łem – było za późno. Spa­ko­wała swoje walizki i wró­ciła do rodzi­ców.
Przez kilka mie­sięcy byłem zroz­pa­czony i nie potra­fi­łem sobie zna­leźć miej­sca. Znowu zaczą­łem pić. Nic nie potra­fiło mi spra­wić przy­jem­no­ści – nawet drze­ma­nie w fotelu czy cze­ko­ladka do kawy – wszystko było jakieś takie mdłe i bez­sensu.
Za namową Jaśka, mojego star­szego brata posze­dłem do leka­rza, żeby zapy­tać czy ist­nieje moż­li­wość, że to moje dziecko. Oka­zało się, po kolej­nych bada­niach, że ist­nieje cień szansy. Wtedy prze­ży­łem pierw­szy zawał.
Nie­wiele pamię­tam z tam­tego okresu. Szpi­tal, pie­lę­gniarki, dużo bólu w klatce pier­sio­wej, dziwne uczu­cia po lekach. Moje rodzeń­stwo mnie odwie­dzało, przy­je­chał nawet Kazik z Nor­we­gii, pra­cuje tam na budo­wie. Wszy­scy myśleli, że z tego mogę już nie wyjść.
Ale ja się pozbie­ra­łem. Wie­dzia­łem, że muszę. Moim celem było dożyć do naro­dzin dziecka i usta­le­nie ojco­stwa. Po kilku tygo­dniach wresz­cie sta­ną­łem na nogi.
Laura uro­dziła syna. Nazwała go Mate­usz. Bada­nia DNA udo­wod­niły, że jestem ojcem. Udało mi się ją prze­bła­gać – wró­ciła do mnie. Byli­śmy szczę­śliwą rodziną.
I wtedy poja­wiła się poli­cja w moich drzwiach. W cza­sie kiedy mnie nie było moja wspól­niczka doko­nała kilku nie­le­gal­nych ope­ra­cji, a potem wyczy­ściła nasze konto fir­mowe i znik­nęła. Ponie­waż firma była na mnie… wia­domo.
Moje słabe serce nie wytrzy­mało napię­cia. Zmar­łem w drzwiach swo­jego miesz­ka­nia 27 lutego 2012 roku…