Poczuła, że to już czas. Na generalne porządki. Nie tylko na zakurzonej już półce. W życiu. Za dużo złego się wydarzyło w przeciągu zaledwie trzech ostatnich lat. Za dużo. Jeśli nie teraz, to już nie zamknie przeszłości, a ta stanie się częścią przyszłości. Niemożliwe! Zacznie jednak od tych półek, kurz zaczyna już żyć własnym niezależnym życiem. Podniosła solidną kupkę książek, cel był łatwy- tylko donieść je do stołu. Porzucone przed chwilą buty postanowiły skutecznie to utrudnić. Poczuła, że prawa fizyki dotyczą i jej. Leżała na podłodze, a wielka , ta najcięższa książka leży na jej palcu u stopy. Tym największym i najbardziej bolącym po wczorajszych wyczynach na parkiecie. Rozcierając go zawzięcie zauważyła, że coś z niej wystaje. Z fotografii patrzyły na nią brązowe oczy. Nie uśmiechały się. Po prostu patrzyły. Były puste. Tak samo jak serce jego właściciela. Teraz to wiedziała. Niestety.
Spotkali się w sieci. Napisał do niej. Inaczej. Coś o zwierzętach i roślinach. Zupełnie bez sensu i bez kontekst. Po wiadomości była następna i następna. Poprosiła o telefon. Zadzwoniła. Pierwszy poważny błąd. Teraz to wie. Głos miał inny od tych, które do tej pory znała. Energetyczny. Szybki. Nie mógł rozmawiać. Podobno. Zadzwonił tydzień później. Była w pracy. Nie mogła rozmawiać. W wirtualnym świecie rozmawiali codziennie. Godzinami. Z sensem, choć często i bez. Mówił coraz więcej o sobie. Układ był prosty, wiedziała, że on nie chce się spotkać, chce zostać jedynie zarysem postaci, zarysem z fotografii. Początkowo i jej to wystarczało. Mogła mówić o tym, co ją bolało. To było takie proste. Słyszała jedynie głos. Coraz częściej i coraz dłużej. Coraz intensywniej. Na coraz poważniejsze tematy. Po roku nazywał ją swoją przyjaciółką. Taką, która będzie zawsze. Po roku zmusił go, aby się spotkali. Kolejny poważny błąd. Teraz już wie. Niski blondyn, brązowe oczy. Nie pasował do głosu. Była rozczarowana? Nie. Nie miała żadnych oczekiwań. Chciała go zwizualizować. Określić. Zapisać w pamięci. Zapisywała go jeszcze parę razy. Uciekał oczyma, a potem patrzył tylko w jej oczy. Emanował pewnością siebie, by jednocześnie czerwienić się jak uczniak przed pierwszą randką. Chodzili na naleśniki, spacerowali po parku i zbierali kasztany. Zimą gasiła światło, wyłączała radio i dzwoniła do niego. W ciszy słuchała jego głosu. Zakochała się? Nie. Wiedziała, że to nie człowiek dla niej w tym sensie. Że za dużo ich dzieli. Że za dużo trzeba było w nim odrodzić. Zresztą często jej mówił, że taka dziewczyna jak ona nie powinna zawracać sobie głowy takich chłopakiem jak on. Zauroczyła się jego słowami? Tymi o przyjaźni ?Tak. Kolejny błąd. Po dwóch latach w nie uwierzyła. Była pewna, że cokolwiek się ma stać, że cokolwiek się stanie, on zawsze już będzie przy niej. Choć wiedziała, że jest tchórzem, liczyła, że w momencie próby stanie na wysokości zadania. Kolejny poważny błąd.
Dostała propozycję dobrze płatnej pracy. Nie miała czasu się z nim kontaktować. Załatwiała sprawy służbowe, szukała nowego mieszkania. Nie zauważyła w tym wszystkim, że on też milczy. Ich sporadyczne teraz rozmowy były już inne. Jakby ktoś go zmienił. Wiedziała , zanim stało się To.
Chciała się z nim spotkać. Ostatni raz. Spieszyła się, więc wysłała sms. Banalny „Chcę się spotkać, przyjedz do mnie. Musimy porozmawiać.”Do dziś pamięta ten głos. Telefon parzył. Po twarzy popłynęły łzy. Przez gardło nie chciały przejść kolejne słowa. Za to te, które docierały do niej wbijały się w jej mózg niczym razy zadawane tępym nożem. „ Jestem dziewczyną …. Nie dzwoń…. nie narzucaj się… nie rozbijaj…” Stała pod ścianą i musiała się bronić. Ona! Za to, że mu uwierzyła. Za to, że uwierzyła, nie powiedział o niej. Jakby była nikim. Jakby nie istniała. I zrozumiała, że tak właśnie było. Że skoro o niej nie powiedział, skoro o nią nie powalczył, skoro była jedynie przechodniem mijanym przypadkiem, to tak naprawdę nie była Kimś. Była nikim. Dla niego. Usiadła na pierwszej napotkanej ławce. Siedziała otępiała. Łzy same płynęły. Jakaś starsza kobieta zapytał czy dobrze się czuje. „Tak, to tylko moje serce umarło.”Zadzwoniła rano. Mówiła spokojnie i rzeczowo, choć w środku każde słowo kosztowało ją niemal życie. Był z nią od pół roku, nie powiedział o niej, bo… nie umiał powiedzieć dlaczego. Po tej rozmowie wysłała dwa sms-y: że żadna kobieta nie będzie decydowała, co ma robić, że tylko on może powiedzieć jej, że ma odejść. Nawet na to nie miał odwagi. Teraz już wie.
Dotknęła jego twarzy. Uśmiechnęła się. Podniosła z podłogi. Stopy wsunęła w te nieszczęsne kapcie. Z Kłapołuchem. Podniosła książki. Jego wrzuciła do kuferka stojącego na szafie. I uśmiechnęła się promiennie.
…………………………………….
Sms to była ostatnia wiadomość. Od niej. On nie odezwał się . Po trzech latach wrzuciła jego zdjęcie do kuferka. Od trzech lat była sama. Nie zaufała żadnemu mężczyźnie.