blank page

czepialstwo powiadasz?
ugryzł mnie tekst, a właściwie wydźwięk, a właściwie brak lamentu, patosu, stylizowania, silenia się a już najwłaściwiej brak dźwięku (choć występuje, a jakże całą soczystością ) (mam nadzieję, że nadążysz za mną, bo mam dziś skomplikowany tok myślenia)
jestem daleka, w przeciwieństwie do Emi, od skojarzenia z dziurka od klucza.

wieża północna, zamknięty w dźwiękochłonnym pleksi kalejdoskop scen biurowych, które, jak w prawdziwym kalejdoskopie(moja ulubiona zabawka z dzieciństwa) zmieniają się, przeobrażają i nigdy się nie dublują. coś jak kostka Rubika bez rozwiązania. a potem jak w Kingsajzie (analogia do ostatniej sceny z pociągiem) sześcian się kurczy i jakiś przypadkowy przechodzień wkłada go do kieszeni.

wieża południowa. koniec lat siedemdziesiątych. mój dziadek na schodach do strychu, z radioodbiornikiem, który ledwo trzymało się kupy słucha wiadomości z Radio Wolna Europa. miałam niespełna 5 lat, ale pamiętam dźwięki które wydobywały się z głośnika. patrząc na zapis o wieży południowej czuję owe skrzeczenia, piski i szumy. widzę zatroskanego dziadka, trochę przestraszonego, czujnego, czy aby kto nie puka, czuję powagę i bezsilność.
może zbyt odbiegam w latach, ale dokładnie to samo czułam, patrząc na ów dramat.

wszystko tu jest, co potrzebne, aby popaść w zadumę nad tym co było i nagle znikło, z całą niedorzecznością nagłego znikania, z całą gwałtownością absurdów i losów człowieka.

to się rozpisałam serdecznie!

coca_monka - dziękuję bardzo za obszerne, wnikliwe wejście/wczytanie się i konfrontację z osobistymi wspomnieniami - cenne - bardzo cenny ślad obecności naprawdę really

zajacanka - będę kombinować, ale tekst trochę poleży... na razie bez pomysłu

pozdrowienia dla Czytających i Nieczytających