a u Ciebie na dwoje wróżone.
dawnymi czasy (przed zniesieniem obowiązkowego poboru) było takich w naszym wojsku wielu, intelektualistów (co nie udało im się wymigać) z niechęcią do munduru i niezdolnością użycia broni. byli oni ością w gardle "sprawnie" działającej maszyny. docierani na unitarkach i "robieniuznichludzi".
nowymi czasy. jeśli się wśród teraźniejszych szeregowych zawodowych znajdzie taki, co powątpiewa jak peel, będzie to tylko wyjątek potwierdzający regułę, że armia zeszła na dno. (poziomem wykształcenia poborowych i całą resztą). jedyne, co wyróżnia żołnierza to wypłata. listy wyjazdów na misje, jeszcze nie otwarte a już zamknięte. co gorsza, nasze sądy zaczynają karać, za krytykę zabijania i sens istnienia misji wojskowych.

msz. włożyłabym jednak żołnierzowi w dłoń karabin.

Emily do mnie przemówiło w całości, co prawda też bym ten pistolet na karabin zamieniła, bo z pistoletem? jakoś nie bardzo...
Powtórzenia... rzeczywiście chwilami trochę nudzą, ale trzeba wykraść z tego trochę emocji... bo gdy się wczyta, gdy się zna temat, to powtórzenia są wręcz dobrym zabiegiem, i zakończenie bomba,
aż zazdroszczę zbudowania takiej treści, bo często gryzę takie tematy, ale jakoś nigdy nie czuję, by mi to wyszło tak wyraziście, a tu jest to wszystko, czego potrzeba. Pozdrawiam.

Jak dla mnie , to pogawędka, nie poezja. Przykro mi. Jestem ze szkoły Mickiewicza w rymowanych i Wisłockiekjej w białych. Poczytaj Dany, pięknie pisze.
Pozdrawiam, ucz się pisać poezji od mistrzów.
Art123