Rzecz w tym, że wyżyny innych, których oczekujemy, są zazwyczaj wiarą w to, co chcielibyśmy zawierać w Sobie.

Odkrycie tego nagłówkowało mi mechanizm dni przeszłych, który nakłada się na teraźniejszość.
Odniosę się do pewnego obrazu, który prawdopodobnie nie istnieje, z punktu widzenia jawnej natury i względnej prostoty obtoczonej realnym okiem przeciętności.
Zaistniała we mnie kiedyś wiara w ludzi, którzy zwinnie posługiwali się stwarzaniem własnej sylwetki, na sposób myślowego humoru. Pachnieli kadzidłowym przeświadczeniem o dziwocie, obracali się w świecie różnorodności i roztaczali zapach w niepoprawności uroku. Zazwyczaj byli też oryginałami, a nawet twórcami pewnej tajemnicy trwania, w duchowe przeświadczenie wartości wewnątrz-podsycanych. Wiedzieli oni czem dobry smak i ocena sytuacyj, czem doprawić i co, w życiowaniach.
Zbieranie tego typu obrazu nigdy w pełni do nikogo nie pasowało.

Nikt taki nie istniał.
Albo istniał przez chwilę, ale rozmywał się z biegiem czasu przy bliższym styku jego bebechów z moim oczyskiem. Odklejał się i giłł.
Niektórzy pozostali, jako zjawy niedojrzane, poruszające się własnym krokiem niedopracowania i tajemnej mocy przekonywania. Zawsze niedoprecyzowany typ i przez to nadal trwający w mocy gamoniowatego piękna. Owocujący.

Pchanie tego obrazu spostrzegło, że Samem wykabaciłam się Ja. I ciągłemi stwarzana, wciąż od nowa, korzeniami bamcona w rytmiczne dudnienie ostatecznego rozrachunku łączeń skrajnych. A te wcale nie sobie obce stwarzają czucie migotliwe i rozklepane w radosnym ścisku w jedno. Rozbebeszam sobie to na poszczególne płaszczyzny i odbieram według przeświadczeń dzieciństwa i myśli. Koduje rytm i puls. Tańczę i nie koliduje w sprzecznościach, sadzę owszemicę i oczywistości dla własnego nieboskłonu. Jestem durna w pamiętliwościach, ale kabace je na sposób stwarzania rozdziałów tamtych sylwetek, które trwają we mnie jak systemioza (nie)pokonująca zmieszania.