PROLOG

Jest tam kto? Pukam i pukam. Zamknięte. Chyba trzeba zrezygnować. Przyjść później, albo co? Na razie dam sobie spokój – myślę. Już mam zrobić odwrót i odejść, gdy w drzwiach ukazuje się czyjaś postać. Spoglądam zaskoczona. Pomyliłam drzwi? Ale nie. Grymas na twarzy jakiś taki znajomy i oczy przyjemnie skrzą się. A on stoi i patrzy w bezruchu niemal. Z uśmieszkiem swoim przyjaźnie pobłażliwym na twarz wykwitłym. Postanawiam więc zagadnąć w te słowa:
- Przepraszam bardzo, czy tu mieszka niejaki Tomasz S.?
On uśmiecha się jeszcze szerzej. Istnieje zagrożenie, że mu ten uśmiech zaraz przetnie pół twarzy. I z rozbrajającą szczerością rzecze:
- Ja jestem Tomasz. Już mnie nie pamiętasz?
Istotnie, nie przypominam sobie, nie takiego. Tomasz krępy był zawsze, nieprzystępny jakiś, spode łba nieraz spoglądał i słów używał topornych. Jak to możliwe, że ten tutaj tak samo się zowie? To pomyłka być musi bez dwóch zdań. Mówię mu o tym, a on śmiechem jak nie parsknie:
- Gocha, chodź no tu, niech ci się przyjrzę. – Tuli mnie bez ostrzeżenia jak jaką kukłę. – Ostatnio, kiedy się widzieliśmy, miałaś chyba z dziesięć lat. – Bierze moją twarz w swe wypielęgnowane paluszki i przygląda się jej niczym wyjątkowo cennemu cacku.

Wtedy się budzę. Zawsze wtedy się budzę. Ciągle. Wciąż i bez ustanku. Sen się powtarza bez żadnych zmian w swej materii. Budzę się zaniepokojona. Noc jeszcze panuje bardzo rzeczywista. Zegar wskazuje drugą dopiero. I leżę. I wiercę się. Przekładam boczki z lewej na prawą. Na brzuch się kładę w ulubionej pozycji. Myślę sobie, że za jakie grzechy, bo ja przecież jutro pilnie z rana wstać muszę. W końcu stwierdzam, że furia nic tutaj nie załatwi, więc postanawiam skorzystać z wolnej chwili i pogrążam się w marzeniach. Pląsam wśród łąk zielonych. Podziwiam cudowne pagórki. Siadam sobie na polance oparta o drzewo, a w ręce trzymam lekturę na ten dzień. Hm... co by tu wziąć na łąkę... Oddech mi się wyrównuje i jakoś dosypiam do rana.
_______________________________

I.

Krzątał się w kuchni, podczas gdy ja siedziałam jak na szpilkach w salonie z kubkiem gorącej herbaty w zmarzniętych dłoniach. Dokąd mam teraz pójść? – myślałam. Nie mogę pozwolić, żeby się Jaśkowi na głowę moje poplątaństwo zwaliło. Nie da się ukryć, że jestem kobietą fatalną. Wszystko się przeze mnie dzieje naokoło, chociaż można by spokojnie czasem pójść prosto przed siebie. Nie wiem jeszcze, czego chcę, a Jasiek - poczciwe chłopię. Nie dam mu zbaranieć. Za żadne skarby nie dam mu teraz zbaranieć!
Wnet Jaśko przyszedł, przerywając rozmyślania moje. Wykrzątał się widać doszczętnie, a z tej krzątaniny wynikły cuda-wianki. Danie jedno, drugie. Desery szmery. Jakaś winna niewinna popitka. Wszystko z wszystkim i do wszystkiego. Prawdziwy niejadek dostałby apetytu. A ja, lekko mówiąc, byłam pełna podziwu. I niestety, po ogromie Jaśkowej dobroci wywnioskowałam, że stało się. Za późno na ucieczkę. Najdroższy Jaśko już uroczyście zbaraniał! Tak czy owak, zasiedliśmy do głównego. Jak przystało na gospodarza i jego gościówę. Oprawa była jak z restauracji drogiej. Klimatycznie, nienachalnie, minimalnie. Wszystko z wyczuciem gustu i smaku. Brakowało tylko jakiego skrzypka, który by nam w rytm każdego kolejnego kęsa przygrywał. Ale sprawca tej uczty, zdaje się, czytał mi w myślach, więc wnet z głośnika poleciała jakaś lekka muzyczka, co prawda nie skrzypcowa (Jasio pewnie nie doczytał dokładnie), ale spokojna i powabna, fortepianowa. Ciamkaliśmy do wewnątrz, umilając sobie czas niezobowiązującą konwersacją. To znaczy zobowiązującą do połowy. On był bardzo ciekaw, co się stało, że ja tak nagle zaszczyciłam go obecnością. Chociaż z mojego punktu widzenia raczej był w tym jego niefart. Wyłuszczyłam mu więc bez owijania w bawełnę, ale bardzo skrótowo obecny kołtun problemów, który mnie z nóg zwalił. A on z miną wyrozumiałą litował się nad moją niedolą.

A, bo zaczęło się od tego, że sama nie wiedziałam, czego chcę. To znaczy, wiedziałam, ale nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. W związku z tym postanowiłam nie podejmować ostatecznych decyzji. I tak żyłam, bujałam się jak chorągiewka to w tę, to we w tę. Narobiłam sobie bałaganu i nie sobie też. A najgorsze w tym wszystkim chyba było to, że od paluszków stóp po czubeczek rozczochranej głowy zafascynowałam się mężczyzną. Mężczyzną, któremu zrobiłam mentalną demolkę i rozgardiasz duchowy. I tak go zostawiłam w jednym wielkim śmietniku, żeby sobie sam uprzątnął. Ale nie moja wina!
Dzisiaj dzień ostatecznej demolki w prezencie dla tego pana. Uśmiechaliśmy się miło na do widzenia, rzucając w to drugie śnieżkami. Rękawiczki mi przemokły, serce udawałam, że mam z lodu, ale raczej już w stanie ciekłym, czego ów mężczyzna nie mógł za żadne skarby zobaczyć, a włosy sterczały mi na wszystkie strony, co w sumie nie było nowiną. Ten pan, Hawran, gwoli ścisłości, uprawiał podobną sztukę maskowania. Nie wiem, co się działo z jego sercem, ale oczy miał mgliste, osadzone w zdrowo rumianej twarzy. Wiedziałam podskórnie, że to jest koniec końców, chociaż nic nie mówiliśmy. Pokiwałam ledwo czułą dłonią zarękawiczoną i odeszłam szepcząc, żeby sobie znalazł następnym razem kogoś z może mniejszą zdolnością czucia, ale za to z większym rozumem. I tak powędrowałam prosto do Jaśka, bo nie chciałam do domu. W pustocie siedzieć nie chciałam. I po prawdzie, myślałam tylko o tym, że jak Jaśka ujrzę, to mi się lepiej zrobi. Dopiero w tym salonie... Że przecież nie można do Jasia przychodzić z każdym widzimisię.

Ale było już dawno za późno. Zarówno na ucieczkę, jak i na wyjaśnienia. Zbierałam się w sobie i zbierałam. Aż zbaranienie Jaśka pod wpływem impulsu roziskrzyłam jeszcze namiętnym pocałunkiem w podzięce. Jak przyszłam, tak wyszłam. Bez ociągania. Zostawiając Jasia z bałaganem jego własnych myśli i naczyń po smacznym posiłku.