Och, Daniel był naprawdę najwspanialszym chłopakiem, jakiego znała Farlito.
Poznali się w liceum, gdzie chodzili do jednej klasy.
Co prawda pierwszego dnia, gdy dziewczyna poznała go, nie zwróciła nań szczególnej uwagi. Nie był on bowiem ideałem mężczyzny z fizycznego punktu widzenia - średniego wzrostu, szatyn, z lekką nadwagą. W dodatku cierpiał na dziecięce porażenie mózgowe, co sprawiało, że poruszał się w wyjątkowo niezgrabny sposób. Chodząc opierał się o poręcze, kiedy tylko mógł.

Farlito ubierała się skromnie, jednak nie trudno było zauważyć, że jest całkiem atrakcyjna dziewczyną - drobną blondynką, o głębokim spojrzeniu dużych, błękitnych tęczówek. Cieszyła się sporym powodzeniem u płci przeciwnej, ale zdawała się być zbyt zajęta nauką, by to dostrzegać.
Zwróciły jednak na to uwagę dwie z jej szkolnych koleżanek - znane z nieco ekscentrycznych pomysłów Margot Courier i Natalia Lambio, które postanowiły zbawić świat. Doszły do wniosku, że najlepiej byłoby to uczynić poprzez miłość i szybko zaczęły dobierać szkolne pary.
Chciały również położyć kres rozterkom sercowym nieco nieśmiałej Farlito. Absolutnie głuche na wszelkie tłumaczenia, nie przyjmowały do wiadomości, że świat wcale nie chce być zbawionym, podjęły się inicjatywy zmiany image'u Farlito.
Doradzały jej skrócenie i wycieniowanie włosów, używanie różowego cienia do powiek, czy noszenie krótkich spódniczek, które uwydatniałyby jej zgrabne nogi.
Te wszystkie zabiegi miały służyć tylko jednemu celowi, a mianowicie wyswataniu dziewczyny z Danielem, który - naturalnie zdaniem Margot i Natalii - miał być dla niej idealnym partnerem.

Inicjatywa ta zaowocowała już wkrótce, ale w inny sposób, niż to sobie wyobrażano. Farlito i Daniel zaczęli rozmawiać ze sobą częściej i szybko odkryli, że mają wiele wspólnych zainteresowań.
Jednak zdecydowanie nie traktowali się jak potencjalnych partnerów. Farlito preferowała chłopaków w zupełnie innym typie i Daniel doskonale to rozumiał. Chodziły plotki, że Farlito podoba się jeden z chłopaków z trzeciej klasy, ale Danielowi nie bardzo to przeszkadzało. Wiedział od początku, że nie ma szans u Farlito i nawet nie aspirował do tego, by je mieć.
W końcu od dawna twierdził, że pragnie poświęcić życie karierze naukowej lub zostać komentatorem meczy miejscowej ligi i dożyć starości jako bezdzietny kawaler.
Nikt jednak nie wierzył tym zapewnieniom. Farlito powtarzała, że zapewne po prostu jeszcze nie spotkał tej jedynej, a kiedy to nastąpi, z pewnością zmieni zdanie.
Potem śmiały się z dziewczynami, że któraś na pewno wyśle mu walentynkę, w co on mocno powątpiewał. W końcu okazało się, że Sylvia wysłała mu zabawną kartkę, co skwitował markotnym - "Dziewczyny, papieru byście nie marnowały. Przez was drzewa wycinają".
W tym czasie Farlito i Daniel coraz lepiej dogadywali się ze sobą. Śmiali się, że przyjaźń kobiety i mężczyzny jest jednak możliwa. Spędzali ze sobą te wszystkie miłe popołudnia, dyskutując o literaturze i sztuce. Poza tym, obydwoje interesowali się historią. Czasem rozmawiali także o meczach FC Villieve, drużyny, której obydwoje kibicowali. Daniel imponował dziewczynie swoją wiedzą na temat rozgrywek, Farlito reagowała raczej emocjonalnie na wyniki.
Później zaczęła mu czytać wiersze, które czasem pisywała i choć Daniel zdawał sobie sprawę, że nie zna wszystkich, tych najbardziej osobistych wierszy, to jednak z nich ukazywał się mu nowy, jakiś taki niezwykle intrygujący, fragment osobowości Farlito. Z niecierpliwością czekał na następne teksty, by dowiedzieć się coraz więcej o rzeczach, których nigdy nie powiedziałaby mu wprost.
A teraz, kiedy wracali z tej przeklętej szkolnej wymiany i ona spała obok niego w autobusie, wiedział już właściwie wszystko. Spodziewał się tego już od pierwszego momentu, gdy zobaczył tego skurwysyna Eiselberga, powoli idącego w jej kierunku.
Znał już koniec tej historii, zanim się jeszcze wydarzyła i choć Farlito powtarzała, że nie znosi Eiselberga - i być może nawet wtedy mówiła to szczerze - to on i tak wyczuwał podobieństwo do fikcyjnych chłopaków z wierszy dziewczyny.
Chociaż tamtego pamiętnego wieczoru pili razem i wesoło rozprawiali o piłce nożnej, czuł, że nienawidzi go coraz bardziej z każdą minutą. Kołysząc się delikatnie, w rytm irlandzkiej muzyki, przysuwali się coraz bliżej do siebie, aż w końcu siedzieli tak blisko, że prawie stykali się kolanami. Daniel widział, jak dziewczyna niepewnie czeka na to, co się wydarzy, gdy Karl von Eiselberg wypali papierosa. To musiał być najdłuższy papieros w jego życiu, choć zaciągał się łapczywie, by szybciej poprowadzić ją na parkiet. Daniel pamiętał, że Eiselberg trzymał ją za rękę i że potknęła się o jego stopy, wstając od stolika. Głupia sytuacja. Tak jakby im
w czymś zawadzał. Tego, co było dalej, wolał już nie pamiętać, choć ta sytuacja, trochę fascynowała go w niezdrowy sposób.
Jeszcze raz spojrzał na nią. Była naprawdę śliczna kiedy spała. Daniel odgarnął włosy z jej twarzy i delikatnie pogłaskał ją po policzku. "Och tak moja droga" - wyszeptał, uśmiechając się blado. - "Miałaś rację mówiąc, że przyjaźń między mężczyzną a kobietą jest możliwa."