Napisałam ten wiersz z myślą o przyjacielu mojej rodziny, który nagle odszedł... mam nadzieję do lepszego świata. Długo nie mogłam się pogodzić z tym, że go już nie ma i nie będzie. Istniał jakiś szokujący i bolesny dysonans między faktem jego śmierci, a zapisem życia w sieci.
Dziekuję za miłe słowa.

Dziękuję Otka, Twoja opinia jest dla mnie bardzo cenna

Zola, świergot to nic innego, jak zapis życia na twitterze.
Co do masztów ramion - zgodzę się, sama długo się wahałam, czy tak to opisać. 2 dni zamienię na dwa dni.
Jednak dla mnie jest to tak ważny i tak bardzo osobisty tekst, iż uważam, iż jego geneza ma znaczenie. I zawsze będę o niej wspominać w kontekście tego wiersza, co więcej - myślę, że nie umniejsza ona temu tekstowi, tylko wzmacnia poczucie bezradności (bo o tym jest ten wiersz w przeważajacym stopniu) i zagubienia w sztucznym świecie wykreowanym przez intetnet i podobne formy życia.
Skoro odebrałaś ją na minus, to trudno. Przeciez nie każdemu musi się podobać.

Pozdrawiam serdecznie

Zola ma rację, wróciłam do tego tekstu i już brzmi inaczej. Trudno mi powiedzieć, co zmieniłaś, trudno też oceniać utwór tak bardzo nacechowany emocjonalnie... ale jeżeli masz gdzieś jeszcze poprzednią wersję, porównaj obie - zobacz, czy naprawdę było warto.

A! Nie chodzi o to, że genezą umniejszasz wiersz. Po prostu w komentarzu piszesz o rzeczach, których (np. ja) nie wyczytałam wcześniej. Przez to obie rzeczy zaczynają funkcjonować razem i albo już nie oceniam wiersza, a jedno i drugie, że tak, prawdziwa historia, albo mogę ponarzekać na to, że wiersz nie broni się sam, bez tłumaczenia co, dlaczego - i że nie zawarłaś w nim wszystkiego, co masz do powiedzenia.

Nasze utwory to nie tylko opowieści, migawki z życia, ale też język i jego wartości.

Ok, świergot to zapis życia na twitterze, ale tutaj nie brzmi dobrze. Nie trzeba podawać wszystkiego takim, jak ktoś ustalił, że jest. Możesz spróbować opisać Internet i portale innymi słowami. Sformułowaniami.

Powodzenia