W lesie unosi się tysiące zapachów, chociaż mróz próbuje skrzętnie wszystkie ukryć. Lis samotnik wyczuwa je doskonale, są dla niego drogowskazami. Poluje w księżycową noc, to jego pora. Tym razem ma nadzieję najeść się do syta. Księżyc jest jego sprzymierzeńcem, srebrnym światłem pokazuje mu drogę. Mróz otulił koronką z płatków śniegu każdą gałązkę. Koronkowa otulina skrzy się miliardem maleńkich gwiazdek. Wiatr wygrywa swoim smyczkiem na strunach drzew muzykę niczym Paganini. Lis stąpa sprężystym cichym krokiem po grubej kołdrze ze śniegu. Jeszcze nie wie, że pod nią skrywa ukryta jest tajemnica, którą on pierwszy odnajdzie. Drzewa-olbrzymy staną się milczącymi świadkami. Gdzieś w pobliżu polany, w powietrzu unoszą się dziwnie słodkie zapachy. Rudzielec łapie ten trop i natychmiast zamienia się w myśliwego: węszy, nastawia uszu, wypręża i jeży grzbiet, jest gotowy do ataku i walki, może ucieczki. Nie wie co go spotka. Dalej w napięciu nasłuchuje i zastyga w bezruchu jak kamień. Stoi tak dłuższą chwilę, zanim zrobi następny krok. Wygląda jak zjawa w świetle księżyca. Jego rude futro lśni, ślepia płoną czerwienią. Drapieżca żądny krwi. Wykonuje na śniegu taniec myśliwego. Jest coraz bliżej celu, tego zapachu, tak dziwnego. Nigdy wcześniej nie czuł nic podobnego. Napięcie wzrasta do momentu aż nagle podskakuje, zmysły w jego głowie szaleją. Musi się uspokoić, żeby nie spłoszyć ofiary. Znów przystaje i znów rusza do przodu, ostrożnie, delikatnie, łapa za łapą, coraz bliżej. Przyczaja się, jego lisie zmysły mówią mu:  znalazłeś swoją zdobycz, jest twoja, tuż pod śniegiem… 
Pod śniegiem….