Byłem u źródła, gdyś konał z pragnienia,
zębem dzwoniłem twoją dzieląc trwogę,
gasiłem płomień nędznego sumienia,
o pojednanie twe prosiłem z Bogiem.
Ukryty w gąszczu lęków i przesądów,
w objęciach obaw i matni rozpaczy,
niebaczny ludzkich przygan i osądów,
mówiłem: uwierz, można żyć inaczej!
Odrzuć zwątpienia, w blasku jasność kochaj,
gdy możesz tylko - szczerze się uśmiechaj,
a krzywdzi cię kto - rozpaczaj i szlochaj,
lecz smutki odrzuć, zwątpienia poniechaj!
Ty, grzejąc palce nad zgasłym ogniskiem
i pociągając łyk z butelki pustej,
za nic żeś miewał rady moje wszystkie,
rzekłeś: nadejdą dla mnie lata tłuste!
Dłoń wtedy ścisnę, szczęściu uciec nie dam,
lecz gdy rozewrę nicość pozostanie.
Wtedy i diabłu swą duszę zaprzedam,
on duszy mojej wnet uciszy łkanie.
Chciałem cię tulić, ogrzać w cieple serca,
druhem też uznać, aż po wieków wieki.
Tyś myślał wonczas: nie brat, lecz oszczerca
i patrząc na mnie spuszczałeś powieki.
Czytałem strofy twego Testamentu,
boginek imię tropem mym kroczyło,
księżyc spoglądał z niebios firmamentu,
życie jak przyszło, tak i się skończyło.
Wlokę się tedy w smutnych muz ogonie,
sprzeczności ganiąc, tęskniąc prostej drogi.
Tą teraz kroczysz - Franciszku Villonie.
Wszak wśród poetów też bywają bogi.