Miłość, która już nie płonie. Utrwalona, refleksyjna nad tym, co ważne, odrzucająca drobiazgi. Czy przetrwa zimę, śniegi i mrozy? Może na wiosnę obudzi się jeszcze silniejsza. Ma ogniste wspomnienia i ma spokojniejszą teraźniejszość. Piękna, wspaniała Julia. Jestem pod wrażeniem cyklu, bez końca.

Witaj Julando. Wiem co nieco o tym co piszesz....znam takie miejsce gdzie się rodzą wiersze. Zawsze u Ciebie można się ogrzać.....jest czym. Pozdrawiam.

Kolbertyno, kiedy spotykam się z Julią, pozwala odkrywać to, co ukrywa się we mnie samej, jest moim imieniem, czasem, który zgubiłam i gubię nadal. Dziękuję za miłe słowa. Pozdrawiam.

Hefajstos, za zauważone w wierszu, dziękuję serdecznie. Pozdrawiam.

Wiolin, dziękuję, że się pojawiasz, czytasz, rozumiesz. To miejsce piękne, zapamiętane, już ukochane... Dziękuję całym serduchem. Buziak!

Al-szamanko, jest mi bardzo miło czytać Twój komentarz. To ważne słowa dla autora, bo jeśli to, o czym napisał chociaż trochę zostaje w innych, to znaczy, że słowa, ożyły, zyskały wymiar, żyją. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję.