Wykonane przyzwoice, ale jakos specjalnie mnie nie zaciekawiło.Jesli chodzi o treśc to skojarzyło mi się z takimi prostymi staruszkami, bardzo religijnymi, co wiedzę na tematy religijne mająbardzo niewielką, ale co by im ni powiedziec , to one i tak wiedza swoje i wierzą w Boga.

Ten wiersz powstał w ramach buntu...miałam kiedyś taką specyficzną sąsiadkę...która była pobożna,ale jej zachowanie przeczyło wszelkim zasadom wiary chrześcijańskiej...I tak powstał ten wiersz
Lubię wchodzić do kościoła,jak jest cicho,a nie jak są tłumy i wszystko się rozmywa...nie słyszę Boga wtedy..

Witam.
To miał być bunt? Nie powiem, taki chyba włoski strajk bardziej. Wiersz raczej spokojny i to jest w nim piękne. Krzykaczy jest aż nadto. Czuć w nim księdza Twardowskiego. Krótki i sensem. Pochwała prostej wiary. Szcególnie podoba mi się ostatnia część:

moja wiara
jest prosta
jak modlitwa
nie obnosze jej
wyżej nieba

Piękne zdanie. "Nie obnoszę jej wyżej nieba" zwraca uwagę na to co w wierze ważne. Jak mawiał św. Ignacy Loyola "Umiar należy zachować nawet jeśli chodzi o sprawiedliwość". A parafrazując znane powiedzenie "Wyżej nieba nie podskoczysz.".
Co do treści. Uważajmy na oskarżanie tych starszych pań i wyrzucanie Boga z kościoła. Często to jest właśnie wyraz prostoty w wierze, nie nam oceniać. Dzięuję za ten wiersz i pozdrawiam.

dobry utwor naprawde dobry a szczegolnie ostatnia strofa