oprócz patosu i egzaltacji to ja tu raczej nic dla siebie nie znalazłem.

Wiersz kipiący nerwem, buzujący energią buntu i niezadowolenia, atakujący zmysły mroczną ekspresją.
Trudny wiersz...
Ja go odczytuję jako przerażający krzyk kogoś, kto nie godzi się ze światem, który go otacza, nie daje mu zgody na byle jakość, marazm i puste chwile nijakich dni.

Składa się z dwóch odmiennych części: o pierwszej wspomniałem, w drugiej zaś mamy pewne uspokojenie, pozorne wyciszenie, refleksyjność.

Na koniec marazm powraca jak niespłacony dług...
Znów zwykły, szary dzień zwykłego, szarego życia.
Bez szans na światło.

Jeden z trudniejszych, jakie ostatnio czytałem.
Choć może momentami pobrzmiewa patos, podniosły ton, sądzę, iż ma on swoje uzasadnienie w treści, w rozdarciu wewnętrznym narratora, któremu bliżej do patosu, niż lekkości bytu.

A mnie cieszy, że wciąż piszesz, szukasz swojej drogi w poezji, choć nie piszesz łatwo, ale to zaleta.
Dajesz do myślenia.
Ja od wczoraj czytałem twój wiersz, zanim zdecydowałem się go dziś skomentować, i też nie wiem, czy odczytałem go właściwie.

Lubię twoje wiersze i będę w pobliżu, jak znów coś się pojawi od Ciebie

A patosem się nie przejmuj - to część naszego życia.

Bolesna pieśń.
Forma nie do końca gra z konwencją oniryczną. Nie przekonuje mnie.
Ale treść - wyraźnie podzielona na dwa etapy snu: dynamiczną, gwałtowną, przez krzyk i uspokojoną później smugą myśli, przemawia do mnie i to wyraziście.

Pozdrawiam,

z.