Biadoliła raz dusza: Jakże jestem chora!
Do księdza pójść mam zatem, czy li do doktora?
Ksiądz kropidłem pomacha, pokropi święconką,
wiara w me ozdrowienie jest więc raczej mrzonką,
kataru bowiem jeno nabawić się mogę.
Kiedy o tym pomyślę - już odczuwam trwogę!
Choć jednak, z drugiej strony, korci niesłychanie,
jak to jest, kiedy duszę bierze na kichanie?
Idzie więc do kościoła i woła "Uchuchu!".
Ksiądz wychodzi z zakrystii, czuje kolkę w brzuchu,
strach go bowiem obleciał na dźwięk tak piekielny.
Na kolana więc pada: Boże miłosierny,
złe ze świątyni wygnaj, pokonaj szatana!
W podzięce ci "Requiem" zagram na organach
oraz kolejne wota powieszę w ołtarze,
jeśli duszy przeklętej odejście nakażesz! -
Dusza słucha zmartwiona. - Dość już mych katuszy,
gdyż z księdza kawał lenia i nie skropi duszy!
Po czym z hukiem piekielnym frunie przez witraże.
- Do psychiatry mi trzeba! Może choć on wskaże,
jak boleści pokonać i wrócić do siły?
Na leżance się kładzie - Mój doktorku miły,
powiedz jakże mam w sobie pokonać depresję?
- Spróbuję zastosować głęboką regresję,
a do czasu się cofnę twego prapoczątku!
- To gorsze niźli kąpiel w Belzebubim wrzątku!
A cóże, jeśli będąc pod wpływem hipnozy,
doznam jeszcze dotkliwszej niż obecna grozy,
która moją przypadłość jedynie pogłębi?
Niechże pan mnie wyleczy, lecz niechaj nie gnębi!
Na te słowa psychiatra wraz gniewem wybucha,
- No to elektrowstrząsy! - Lecz jakże do ducha
prądy podłączyć można, by razić woltażem?
- Gdzie dusza ma kończyny? Niech szybko pokaże!
A dusza jeno jęczy (rzeczywistość skrzeczy)
- Ni klecha, ni psychiatra, lecz czas mnie uleczy!
Bierze tedy klepsydrę i siada u stoła.
Ni klechy, ni psychiatry - lepszych czasów woła!