Marcowe słońce przyglądało się zakurzonym szybom w skromnie urządzonym pokoju. - Pewnie nie zdążę umyć okien - pomyślała Weronika. Zbliżała się Wielkanoc, a ona lada dzień miała rodzić. Siedemnastoletni syn Zygfryd przebywał w internacie, zdobywając zawód elektryka, jedenastoletnia Nusia i czteroletnia Zuzia bawiły się na resztkach śniegu w ogrodzie. Popatrzyła z góry na córki, położyła dłoń na czubatym brzuchu, dzieciątko się poruszyło. Jeśli to chłopiec , to będzie Grześ - postanowiła. Dzisiaj w kalendarzu widniało imię Grzegorz. Targnął nią lekki niepokój, kilka lat temu zmarł ich synek Jurek. Dyfteryt. Odsunęła bolesne wspomnienie. Zaniepokoiło ją coinnego - gwałtowny ruch dziecka, a potem skurcz. Poznała, przy piątym porodzie już wiedziała, że zaraz się zacznie. - Nusia ! - przywołała starszą córkę. - Pobiegnij po panią Strychalską. Pani Jadzia już wiedziała w czym rzecz, posłała po akuszerkę i przyszła zająć się sąsiadką i dziećmi. Antoni, mąż Weroniki był w pracy. Gdy wróci, zapewne rodzina będzie większa. Wczesnowiosenny dzień, choć słoneczny, jednak był zimny. Dziewczynki trzeba było przywołać do mieszkania. Pani Jadzia zajmowała się kuchnią, grzejąc wodę i przygotowując obiad. Nusia i Zuzia, kręciły się pod nogami, niespokojne i zaciekawione sytuacją. Z pokoju, gdzie przebywała matka i pani "lekarka", dobiegały dziwne odgłosy. Wykorzystując nieuwagę pani Jadzi, spoglądały wystraszone przez dziurkę od klucza. Wprawdzie oprócz białego fartucha i pochylonych pleców akuszerki nic nie widziały, to jednak domyślały się, że dzieje się coś wyjątkowego. W osłupienie wprawił je jednak jęk mamy: "moja noga, moja noga", a potem pisk jakby małego psiaka, który po chwili przekształcił się w płacz dziecka. Strychalska przygarnęłado siebie dzieci i wzruszona powiedziała - macie nowego braciszka, a może siostrzyczkę. Jednak nie był to Grześ. Maleńką, mizerną córeczkę nazwano Agnieszka. A słynny okrzyk "moja noga" spowodowany silnym skurczem, wcale nieporodowym, długi czas był tematem żartów w rodzinie...

cdn...