Poczuć ból

Nie czuć bólu. Cudowne, nieprawdaż? A jednak marzyłem, by znaleźć choćby ścieżkę do świata, w którym nie będę pozbawiony tego, jakże niezwykłego odczucia. Niezwykłego? W moim mniemaniu- owszem.
Urodziłem się z analgezją wrodzoną. Objawem tej choroby jest właśnie brak odczucia bólu. Rówieśnicy, nawet ludzie dorośli nie byli w stanie do końca zaakceptować mej skazy genetycznej. Z czasem moi koledzy zaczęli traktować mnie jak superbohatera, niemalże Boga. Miałem moc, siłę, byłem niezniszczalny. A jednak. Wizyta u kolejnych lekarzy spowiła moje serce ciemnym szalem. Z nadmiaru urazów mogę stracić wałdzę w prawej nodze i żyć krócej niż moi zdrowi przyjaciele. Widocznie moc nieśmiertelności nie była mi pisana. Nie byłem także tak niezniszczalny jak mi się wydawało. Każdy superbohater popadnie w zapomnienie, usunie się w cień…Ja byłem tego coraz bliżej.
Dorastając, do mojej duszy wkradło się marzenie, sen, który w moim przypadku był niemożliwy do zrealizowania.
Poczuć ból.
Choć przebłysk, cień cierpienia fizycznego. Tak bardzo pragnąłem wykrzywić twarz w jego grymasie, skulić się w geście udręki.
Analgezja wrodzona niczym słone morze wypłukało ze mnie okruchy poczucia człowieczeństwa w młodości. Mając kilka lat kochałem moją chorobę, traktowałem jak dar, skarb. Pyszniłem się nią, czułem się jak bóstwo. Zwykła, pospolita rasa ludzka nie zaprzątała mej świadomości. Natomiast mając lat kilkanaście pragnąłem być normalnym, szarym chłopcem, nie wyróżniającym się z tłumu.
Wkraczając w dorosły świat pełen nowych wyzwań i obowiązków, zacząłem na nowo się integrować, odnalazłem w sobie odwagę na zawieranie nowych przyjaźni. Otaczający mnie ludzie powoli uczą się mnie tolerować, przestają traktować jak wybryk natury. Moja różnorodność już tak bardzo ich nie peszy i onieśmiela. Z czasem stanę się zwykłym mieszkańcem, który jest dumny z tego, że pomimo dziwnej, niespotykanej przypadłości potrafi w pełni cieszyć się życiem i niego korzystać oraz z podniesioną głową przyjąć to, co ofiaruje los.