Pod ziemią jest wąsko. Korytarz... Jak zawsze. Niebieskawy, szarawy.
Muszę iść, muszę ją znaleźć! Czuję, tak mocno czuję, jak moja córka mnie potrzebuje, woła w duchu tylko to jedno słowo. Tata.
Ale jest daleko. Nie wiem, jak bardzo. Nie widać źródła światła, a jednak wszystko jest widzialne. Korytarz prowadzi, prowadzi, jedna droga przez cały świat. W lewo, w prawo, wszystko to samo. Zamiłowanie natury do symetrii. A jak idę, psuję tę idealność. Ale muszę iść, muszę. Spać nie muszę, ale płynąć, bo pojawia się woda, w tym samym jednym kolorze, co jest wszędzie.
Po czasie długim jak miliony godzin wydaje mi się, że już jestem. Tunel ciemniejszy, jakaś tabliczka, przyciski, domofon. Nie ma nikogo. To szpital psychiatryczny. Tu jest więziona moja córka, która kiedyś tak pragnęła, żebym przyszedł. Później czucie się skończyło, już mnie nie woła. Co się z nią stało?
Zaglądam do symetrycznie rozłożonych izb i w końcu znajduję recepcję.
- Czy jest tu moja córka?
- Nazwisko i imię... Tak, oczywiście, pokój 8.
Pokój osiem. Co zastanę? Kogo zastanę? Ponad wszystko pragnę wreszcie zjawić się przy córce. Tak, jak ona pragnęła tego wtedy. Może dalej pragnie.
Przechodzę przez cichy, ciemny, pusty korytarz. Zauważam drzwi. A w środku cztery kojce, boksy, pudła, nie wiem, jak to nazwać, drewniane, rozłożone po obu stronach. Nie ma jej tu...
Wychudzone dziewczęta na posłaniach patrzą na mnie niewidzącymi, zgaszonymi oczami. Przyglądam się po kolei każdej z nich, ale są dla mnie obce.
Przychodzi myśl, że jednej nie zauważyłem. Leży w rogu przy drzwiach, po mojej lewej stronie. Jest zwinięta w kłębek, plecami do mnie. Wygląda jak szkielet. Dopiero, gdy dłużej się w nią wpatruję, powoli podnosi się, odwraca w moją stronę twarz, na którą opadają splątane, brązowe strąki.
Patrzy na mnie. Widzi mnie. Z moich oczu płyną łzy, a ona tylko siedzi.
- Tak długo nie przychodziłeś.
Nie brzmi to jak oskarżenie, nie jestem nawet pewny, czy byłaby w stanie odczuwać coś takiego, jak żal o coś. Mówi cicho i pusto. Dokładnie tak, jak wygląda.
Ja płaczę, a ona wstaje, niższa niż kiedyś była, malutka, smutna. Nieżyjąca... Nie naprawdę. Przytula mnie, łka, łzy przykrywają jej całą twarz. Nigdy jeszcze nie przeżyłem chwili takiej, jak ta, i pewnie nigdy więcej nie przeżyję.
Idziemy na lody.
- Jest inny świat, jest wyjście na górę - mówi z przekonaniem.
Ja wiem, że nie może mówić prawdy.
- Byłam tam. Na górze byłam. Tam jest powierzchnia. Są kolory, mnóstwo, miliardy... Złapali mnie, powiedzieli, że muszę brać narkotyki, że to nie jest prawda, że to nie jest realny świat. Tyle kolorów... A tu tylko jeden.
- Zamknęli cię - mówię cicho, próbuję poukładać sobie to wszystko w głowie.
- Przez tyle czasu... - widzę ogromny smutek na jej twarzy. - Dawali mi środki. Oni mnie odurzali, a mówili, że ja się odurzam. Musisz mnie stąd zabrać - widzę błaganie, i strach, że odmówię. To to samo potworne, przenikające błaganie, co wtedy: "nie zostawiaj mnie tutaj."
Tylko ona się dla mnie liczy, jest światem, który przychodzi do mnie. Kłócę się z dyrekcją kliniki, oni nie mogą jej wypisać. Rzeczy, o których mówi, to halucynacje, na powierzchnię nie da się przedostać, istnieje tylko tunel, biegnący przez całą kulę ziemską.
- Gdyby był świat poza naszym, jakiś naukowiec dawno by to odkrył.
Próbuję myśleć, że dlatego właśnie nie wiemy o tamtym świecie, że wszystkie deklaracje się odrzuca. Zamyka twierdzeniem o narkotykach. Ale wiem, że tak nie jest, lekarze mają rację.
Następnego dnia przychodzę do szpitala. To nakaz uczuć, tak silny, że odcina wszystko inne. Ja ją kocham, dlatego wierzę. I tak nie żyję w stuprocentowej prawdzie, więc mogę sobie wyobrazić, ze kłamstwo lub iluzja są realne, żeby kochać w pełni.
Biorę ją za rękę, jak wtedy, kiedy była mała, i wychodzimy. Nikt tego nie zauważa. A ona prowadzi mnie długo, aż jesteśmy między dwoma małymi wyrwami w murze po obu stronach.
- Są symetryczne. Wejdź w tę po lewej, ja przejdę tą. Spotkamy się na górze - mówi moja córka.
Chcę, żeby moja miłość wygrała, chcę jej wierzyć. I wierzę. Czuję, jak lekarze się o nią niepokoją, musieli dostrzec jej nieobecność. Pewnie chodzą po głuchych korytarzach, wypytują o nią chore dziewczęta... Mówię jej o tym, a ona odpowiada tylko w ten jeden sposób:
- Nie oddawaj im mnie, tato, proszę...
Teraz wiem, że jej nie oddam. Po prostu, nagle to wiem. Nie ważne, co się wydarzy, co się okaże.
Przedzieram się przez ziemię. Niebieskie kamienie są coraz cieplejsze. A potem zaczynam dostrzegać kolory, dziwne, takie, jakich jeszcze nigdy nie widziałem.