Strażnik Weny


- Nie przejdziesz - rzekł strażnik do poety.
- Ależ wpuść mnie tylko na chwilę,
wezmę kilka pomysłów, metafor, napiszę
co swoje i już mnie nie ma.

- Nie wpuszczę - padła odpowiedź.
- To ja poczekam. Pewnikiem kiedyś tam śpisz,
masz jakieś przerwy na kawę lub papierosa. Wtedy wejdę -
powiedział poeta mrugając przy tym znacząco okiem.

- Nie mam przerw, jestem mechanicznym strażnikiem.
- Hmmm... No to poczekam na przegląd techniczny -
rzekł już bez przymrużania.
- Mam zmiennika - sucho odparł strażnik.
"Cholera" - pomyślał poeta i tak zrobił. Zaklął.

"Może by tak staropolskim zwyczajem...?"
- Słuchaj strażniku, mam tu kilka niezłych tekstów.
Rymowanki o miłości, parę fraszek, limeryków,
dwa sonety i sporo białych. Weź je sobie,
a w zamian daj choć dziesięć minut z nią.
Bardzo, b a r d z o ich potrzebuję.

- Nie czytam poezji. Jestem tylko strażnikiem -
odpowiedź była stanowcza i irytująco spokojna.
- Ale powiedz dlaczego?! Co jest powodem,
że tak uparcie nie chcesz mnie wpuścić?! -
wykrzyknął już wyraźnie zdenerwowany poeta.

- Nie posiadasz kwalifikacji.
- Nie skończyłeś odpowiednich szkół.
- Nie należysz do żadnych stowarzyszeń.
- Nie jesteś wydawany.

Wyliczanka mechanicznego była porażająca.
Brzmiała jak wyrok. Zrozumiał, że nic już nie wskóra.
Ba! Zaczął rozumieć także, iż cały tekst do tej pory napisany
jest nic nie warty, bo nazywał siebie w nim poetą.
A jego tu obecność jest jednym wielkim nieporozumieniem.

Ze spuszczoną głową
odszedł.

Tymczasem ona właśnie wyszła
na zakupy do supermarketu.
Złapał ją w kolejce, na mięsnym.
Odprowadziła go do domu,
nawet wypili razem kawę.



Żuławka Sztumska - maj 2009