Cześć. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Choć właściwie nie potrafię sobie wyobrazić, w czym mogłabym ci przeszkodzić. Nie mam pojęcia, jak wygląda teraz twoje życie. Może właśnie nagrywam się na coś w rodzaju automatycznej sekretarki, a ty odsłuchasz tego, gdy będziesz mógł? A może pojawiasz się przy mnie za każdym razem, gdy myślę o tobie? Jakby nie było, nie mogę przyzwyczaić się do tego typu rozmowy. Ciągle jeszcze czekam na twoją odpowiedź, choć wiem, że już nigdy jej nie usłyszę.

Po twojej śmierci dużo myślałam o życiu. Jego sensie, celu. Wnioski jakie mi się nasuwają, po tych paru miesiącach, z pewnością cię nie usatysfakcjonują. Wiem jak bardzo kochałeś życie i wiem, że nie zgodziłbyś się teraz ze mną. Zrozumiałam, że świat może nam odebrać wszystko. Całe życie szukamy szczęścia, a ono znika w ciągu jednej sekundy. Ciągle się uczymy i kolekcjonujemy wspomnienia, bo przecież nikt nie może odebrać nam tego, co mamy w głowie. Nieprawda. Choroba odbiera. Bezlitośnie, kawałek po kawałku. Nasze bezpieczeństwo niszczą wojny, które wywołują władcy świata, sami będący gdzieś daleko. Na całym świecie giną rodziny w imię wyższych racji, których pewnie nawet nie rozumieją. Albo nie popierają. Gdzieś indziej giną ludzie, tak jak ty, którzy znajdą się w złym miejscu i złym czasie. Staną na drodze idiotów, którzy myślą, że mogą wszystko. Owszem, okazuje się, że mogą nawet zabijać. Na szczęście nie bez karnie. Widzisz gdzieś w tym wszystkim sens? Pewnie tak, teraz dostrzegasz dużo więcej niż ja. I wiesz więcej.

W każdym razie mam taką nadzieję. Bo tak naprawdę nie mam żadnej pewności, jedynie tę małą nadzieję, że życie nie kończy się tutaj. Nie byłaby to zbyt zachęcająca perspektywa, nie sądzisz?

Wiesz, czego teraz najbardziej nienawidzę? Pytania: jak się czujesz? Zawsze mam ochotę odpowiedzieć: a jak myślisz? Bo, powiedz mi, jak mam wytłumaczyć komuś ból, tęsknotę, bezsilność? Tych uczuć nie da się łatwo ubrać w słowa. Czuję się, jakby ktoś wrzucił mnie do głębokiego dołu, a zamiast drabiny, dał łopatę. I kazał kopać głębiej. Czuję się, jakby moje ciało było rozrywane na drobne kawałki. Nie mam siły wstawać rano, a w nocy nie chcę spać. Bo gdy zasypiam, nowy dzień nadchodzi zbyt szybko. A ja znów muszę walczyć, by nie rzucić wszystkiego. Pracy, studiów, z chęcią ucieczki przed rodziną i przyjaciółmi. Jedyne o czym marzę, to zamknąć się w czterech ścianach, z dala od wszystkiego i wszystkich. I zasnąć, zapomnieć. Nie musieć stawiać czoła kolejnym trudnościom i obowiązkom. Tylko egzystować.

Tak, zdaję sobie sprawę, że to pójście na łatwiznę. Znam też konsekwencje takiego zachowania. Wiem, że nie mogę sobie na to pozwolić, bo wbrew temu co mi się wydaje, wcale nie rozwiązałoby to moich problemów. Nie uciszyło emocji. Wręcz przeciwnie.

Ale czasem, tak po prostu, nie mam już siły.
Wszyscy dookoła wmawiają mi, że będę jeszcze szczęśliwa. Ale nikt, dosłownie nikt, nie zapytał się, czy tego chcę. A ja nie chcę być szczęśliwa. Nie chcę nawet zbliżać się w okolice szczęścia. Pragnę być zadowolona ze swojego życia, z tego co uda mi się w nim osiągnąć. Staram się przypomnieć sobie, jak to jest czerpać radość z małych rzeczy. Ale nie, nie chcę być szczęśliwa. Szczęście jest złudne. Odbiera czujność, zdrowy rozsądek. I, gdy wydaje nam się, że mamy już wszystko, gdy jesteśmy przekonani, że już zawsze tak będzie, szczęście znika. Zostawia nas zdezorientowanych, samotnych w ruinach naszego dotychczasowego życia.

Podobno warto za każdym razem odbudowywać je na nowo. Nie wiem, robię to po raz pierwszy. Za to pewna jestem jednego. Cierpienie nie uszlachetnia. Odbiera bardzo dużo. Daje ważną lekcję życia. Ale na pewno nie uszlachetnia.

Pozwolisz, że zapalę jeszcze znicz i będę uciekać. Ciemno i zimno się już zrobiło, choć nie ma się co dziwić, już prawie grudzień.

Do usłyszenia. I trzymaj się tam jakoś. Ja postaram się nie poddać. Obiecuję.