Obudziło ją głuche łomotanie do drzwi, wygrywające przy akompaniamencie potwornego bólu głowy śmiercionośną pieśń. Chwilę później, do tego duetu dołączył nieznoszący sprzeciwu baryton, wykrzykujący zupełnie abstrakcyjne słowa.
- Policja! Otwierać! - usłyszała, jednak nie do końca potrafiła sobie wyobrazić, co miałoby to oznaczać.
W tej chwili większym problemem było odzyskanie władzy nad obolałym ciałem, które sprawiało wrażenie pokrytego ołowiem, niż zastanawianie się nad jazgotem dochodzącym z klatki schodowej.
Kobieta nie zdążyła pomyśleć nic więcej, gdy budynkiem wstrząsnął huk wyważanych drzwi, a w dwupokojowym mieszkaniu zaroiło się od umundurowanych policjantów, wymachujących bronią i wykrzykujących do siebie niezrozumiałe słowa.
Dwóch z nich w kilku krokach dopadło łóżka, w którym leżała, kierując w jej stronę błyszczące lufy pistoletów.
Zachłysnęła się, próbując wydobyć z zaciśniętego gardła jakikolwiek ton. W oczach jej pociemniało, a potworny do tej pory ból głowy przybrał nagle nieziemskie rozmiary.
Jak przez mgłę usłyszała jeszcze słowa:
- To wygląda na przedawkowanie! Wezwijcie karetkę! Szybko!
Po czym wszystko dookoła pochłonęła absolutna czerń.


Jakiś czas później ponownie się ocknęła, uniosła powoli powieki, a jej oczom ukazał się nieznany sufit, zapewne kiedyś śnieżnobiały, który w tej chwili jednak nazwać można było „szarokremowym”, z zawieszoną na nim długą jarzeniówką, pokrytą kloszem z mlecznego szkła.
Ciszę panującą w obcym pomieszczeniu przerywał tylko raz za razem cichy, rytmiczny, piszczący sygnał, dochodzący z kąta.
Diana oblizała językiem spieczone wargi i z trudem spojrzała w tamtą stronę, a z jej krtani mimowolnie wydostał się zduszony jęk. Ze zdziwieniem stwierdziła, że patrzy na zestaw skomplikowanych urządzeń, do których, jak się okazało podłączona była za pomocą kilku różnokolorowych kabli. Nie miała jednak czasu, by zastanowić się nad znaczeniem tego faktu, gdyż jej myśli przerwał nagle lekko zachrypnięty ale całkiem sympatyczny, męski głos.
- Proszę się nie ruszać – usłyszała. - Zaraz sprowadzę lekarza.
Odwróciła głowę w kierunku, z którego doleciały owe słowa.
Tuż przy łóżku, na niewygodnym, plastikowym krześle siedział młody mężczyzna, o krótko obciętych blond włosach, niebieskich oczach i twarzy obsianej niezliczoną ilością piegów, ubrany w sprane jeansy, zieloną koszulkę polo oraz granatowe półbuty.
- Gdzie jestem? - zapytała Diana dziwnie skrzeczącym głosem.
- W Szpitalu Wojewódzkim na Lutyckiej.
- A pan jest?
- Komisarz Marek Orlicki z Komendy Głównej Policji – przedstawił się z lekkim uśmiechem.
W tym momencie Diana przypomniała sobie chwilę wtargnięcia uzbrojonych policjantów do jej prywatnego królestwa.
- Nie biorę żadnych narkotyków – powiedziała szybko.
Nie wiedząc czemu, wydało jej się to w tej chwili bardzo ważne.
- Wiem – odpowiedział mężczyzna. - Rozmawiałem z ordynatorem. Wszystkie testy wyszły negatywnie.
- Co się stało? - zapytała cicho, nie spuszczając z niego wzroku.
- Proszę mi to powiedzieć. Gdzie przebywała pani przez ostatnie dziesięć dni?
To pytanie niezmiernie ją zaskoczyło.
- W domu. Chyba – odpowiedziała niepewnie.
- Jest pani pisarką?
Teraz zupełnie zbił ją z tropu.
- Nie – powiedziała. - Dlaczego pan pyta?
Mężczyzna przyjrzał się jej dziwnie ale nie pociągnął tematu.
- Drugiego maja niejaka Martyna Kubicka zgłosiła na policji zaginięcie znajomej. Potraktowaliśmy sprawę bardzo poważnie, jednak mimo śledztwa i ogłoszeń w lokalnej prasie nie znalazł się nikt, kto znałby miejsce pobytu poszukiwanej – powiedział, a z jego twarzy zniknął chłopięcy uśmiech, dodając mu tym dobre dziesięć lat.
Diana milczała, wpatrując się w mężczyznę szeroko otwartymi oczami. Wciąż nie miała pojęcia o czym on właściwie mówi.
- Tydzień później mieszkańcy kamienicy przy Grochowych Łąkach powiadomili policję o dziwnych odgłosach i kobiecych krzykach dochodzących z jednego z mieszkań – Orlicki ciągnął niezrażony brakiem reakcji z jej strony. - Okazało się, że podany adres to miejsce zamieszkania zaginionej, którą po przybyciu policji znaleziono w stanie całkowitego wyczerpania i przetransportowano na oddział intensywnej terapii.
Komisarz zamilkł na chwilę, po czym na jego twarz powrócił przyjacielski uśmiech.
- Mój brat też pisze – powiedział, teraz już łagodniejszym tonem. - Wiem w jaką obsesję wpada gdy pracuje nad kolejną książką.
Diana nie wiedziała, co odpowiedzieć jednak w jej umyśle powoli zaczynały klarować się urywki zdarzeń z ostatnich kilkunastu dni.
- Cieszę się, że nic złego się pani nie stało – mężczyzna wstał z krzesła, wyciągając z kieszeni spodni niewielki, prostokątny kartonik. - Jednak następnym razem, gdy opanuje panią natchnienie, proszę koniecznie o tym kogoś powiadomić, by nie robić niepotrzebnego zamieszania.
- Obiecuję – pisnęła tylko, spuszczając wzrok.
Orlicki spojrzał na kobietę i pokiwał głową.
- Byłem na miejscu podczas całej akcji i miałem wgląd w pani pracę – powiedział po chwili, najwyraźniej zmieszany. - Zostawiam pani numer telefonu mojego przyjaciela, który jest właścicielem wydawnictwa specjalizującego się w powieściach fantastycznych. Jeśli zdecyduje się pani wydać „Świat wampirów” proszę koniecznie do niego zadzwonić. Już z nim rozmawiałem – dodał, kładąc wizytówkę na białym, metalowym stoliku, stojącym przy łóżku.
Diana milczała, niezdolna wydusić z siebie żadnego słowa.
Mężczyzna podszedł do drzwi i z ręką na klamce odwrócił się w jej stronę.
- Mam nadzieję, że następnym razem spotkamy się w innych okolicznościach – uśmiechnął się szeroko, po czym nie czekając na odpowiedź wyszedł z pokoju, mijając w drzwiach młodą pielęgniarkę.
- Widzę, że czuje się pani dużo lepiej – zaświergotała przybyła, kładąc na łóżku trzymaną w ręce kartkę pocztową i wyciągając z kieszeni białego fartucha przeźroczysty woreczek z płynem infuzyjnym. - Lekarz zaraz przyjdzie.
Pacjentka nie zwróciła na nią uwagi, przyglądając się przyniesionej przez dziewczynę kiczowatej pocztówce, przedstawiającej karminowe usta, z których wystawały dwa ostre kły.
Drżącymi palcami przysunęła ją do siebie, odwróciła, a jej oczom ukazały się dwa, krótkie zdania, nakreślone zamaszystym pismem:
"To były niezapomniane chwile, dziękuję. Wciąż jednak jestem winien ci jedno marzenie, więc wkrótce pojawię się by spłacić dług."
Podpisu nie było.
Kobieta zamknęła oczy, a na jej usta wypłynął radosny uśmiech. Wiedziała już, że jej przyszłość obrała zupełnie inny kierunek i z niecierpliwością wyczekiwała tego, co było jej pisane.