Witaj Julando....Te rozmowy z Julią są niesamowite....jak ten "sad dojrzały w ulach".....Ponadto tyle tam Ciebie....Pozdrawiam.

Piękne obrazowanie, julando, z klimatem.
Widziałam kiedyś taką szklaną kulę z reniferami, Mikołajem, choinką; wystarczyło lekko potrząsnąć kulą, i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zaczynały wirować płatki śniegu.
Twój wiersz sprawił, że ożyły wspomnienia.
Pozdrawiam.

- ten fragment mi nie pasuje do reszty, zupełnie jak nie z tego wiersza, zbyt sielski, swoim obrazowaniem nic nie wprowadzający poza "bibelotami poetycznymi"

najbardziej podoba mi się wstęp - coś tam drga, dzieje się, choć nie wiemy do końca co, ale to właśnie intryguje, poza tym ładnie nazwane to pojawianie się granic - dłonie urosły do jabłka, a nie odwrotnie - tu widać ciekawy pomysł, niebanalność

Urokliwy i smętny zarazem ten wiersz.
Pełen tęsknoty za słodyczą minionego.
I teraz, schłodzone bezkolorową, zastałą codziennością .

Tyle piękna w Twoich słowach

napisało się życie
kiedy poruszysz pada śnieg
świat uwięziony wewnątrz
Julando -to jest super

Bardzo dziękuję za poczytanie i komentarze Al, Wasinko, Babczuk i Tycaneku - oczywiście, że można, bardzo proszę, czytaj, w sposób, który bardziej do Ciebie przemawia.
Pozdrawiam!

Kiedy o wierszu wszystko już zostało powiedziane, trudno dołożyć swoją cegłę. Wiersz jest uroczy, głęboki, oryginalny. Jego piękno trafia wprost do serca. Ale banał mi wyszedł, trudno - mądry niech pozostanie utwór. Kocham Julię za to, że jest rozważna i romantyczna, skacze z wysokiej nuty emocji w głębinę refleksji nad chlebem powszednim. Nie mam tu ulubionego wersu, każdy jest ulubiony.