Przybywa, rozwija się ten cykl. Tym razem refleksja dotyczy "ubywania" światła w coraz starszych oczach Julii. Ładnie to ujęłaś.
Jak to u Ciebie mamy: pełno zmysłów dzięki synestezji, zakończonej dźwiękiem kamertonu.
Brawo.
A frazę "nic na zawsze nie zostaje takie samo" zabieram sobie jako "memento".


Pozdrawiam,

z.

Porwała mnie nagietkowa strofa. Ten odcinek Julii wyjątkowo nastrojowy. Przemijamy, gaśniemy - smutno, ale pięknie to przedstawiłaś. Uściski!

Julando, już tak mam, że czytając Twój wiersz, biegnę swobodną myślą także ku Wiolinowym ogrodom...

'fotografia'

Stałaś mamo
zasypana kwiatami ogrodu.
Malwom wiatr rozdawałaś-
- mnie uśmiech.
Byłaś tak piękna, że aż
czarno - biała,
a przecież zdjęcia
nie kłamią
od razu.

Tak pięknie te światy się ze sobą zaplątują... : )

'nic na zawsze nie zostaje takie samo
dostrajasz Julio - znów uderzasz w kamerton'

Monotonna, szara codzienność zabiera nam światło i radość, wraz z wiekiem zmienia się naprawdę wszystko; pamięć, która w nas pozostaje - ona jest jak klucz, to ona otwiera światy pełne nieba, zakodowanych zapachów, barw z dzieciństwa. Te zaczarowane światy są w nas, i regularnie upominają się o swoje, o pierwszeństwo przed tym, co teraz, z tak ogromną tęsknotą wybiegamy myślami ku zapamiętanym łąkom, ogrodom, kuszącym całym bogactwem kwiatów, motyli..., ciągle poszukujemy w dzisiejszym świecie śladów tego minionego. To silniejsze od nas!

I jakże dobrze mi w tych dostrojonych kamertonem wersach

Julando, nie wiem czy potem zdążę, więc już teraz

- Wspaniałych, Radosnych i pełnych rodzinnego Ciepła Świąt*