Przy­jaciel to ktoś, kto da­je Ci to­talną swo­bodę by­cia sobą.*

Nie byliście przyjaciółmi.
Niebo było szare, a chmury przypominały krążące po niebie smoki.
Wy nigdy nie byliście przyjaciółmi, nawet, jeśli kiedyś, dawno temu, myślałaś zupełnie inaczej.
Ale kiedyś oboje byliście jeszcze dziećmi, nie znającymi pojęcia prawdziwej przyjaźni.
I to się nie zmieniło. Nadal nie znacie…

***

Zauważyłaś to już dawno, gdy zaczął się inaczej uśmiechać.
Ten miły, życzliwy uśmiech był tak nierealny, nieprawdziwy.
Ale dziwnym trafem okazywał się zawsze na swoim miejscu.
Kiedyś, bardzo dawno temu, pragnęłaś, żeby znowu uśmiechał się, jak wtedy, gdy oboje żyliście jeszcze w błogiej nieświadomości.
Ale to było kiedyś. I teraz wiesz, że pragnęłaś zbyt wiele.
Ty też się tak uśmiechasz. Uroczo, sympatycznie i niemożliwie obłudnie.
Bo tak jest łatwiej. I lepiej.
Po co rozmyślać o czymś, co było tyle lat temu, co było tak bardzo nieprawdziwe?

***

- Hej, Ali! – słyszysz za sobą znajomy głos. Odwracasz się, choć tak naprawdę wcale nie masz na to ochoty.
- Cześć, Sam – odpowiadasz z tym okropnym uśmiechem, sztywno trzymającym się twojej twarzy.
Przyglądasz się jego włosom, tak jasnym, iż niemal białym, i myślisz, że kiedyś lubiłaś spoglądać na promyki słońca i złociste refleksy, iskrzące się w tej fryzurze.
Ale to było kiedyś i teraz wiesz, że byłaś głupim dzieciakiem.
Bo tak robią tylko prawdziwi przyjaciele.
Idziecie do małej kawiarenki, w której zawsze spędzacie razem czas.
Myślisz, że tak nie powinno być, skoro nie jesteście przyjaciółmi, ale zaraz uświadamiasz sobie, że nie masz pojęcia, co byś zrobiła, jeśli byłoby inaczej.
Bo przecież wszystko jest tak niesamowicie na swoim miejscu.
I wydaje ci się, że tak z pewnością nie powinno być.
Ale nie wiesz, jak powinno.

***

Po raz pierwszy zauważyłaś, że coś jest nie tak, gdy zwierzałaś mu się z kłopotów w pracy, a on wyskoczył z banalnym „wszystko będzie dobrze”.
Kiedyś powiedziałby ci, żebyś przestała się nad sobą użalać i wzięła się w garść.
Ale to było kiedyś.
A ty wiesz, że prawdziwy przyjaciel nigdy się nie zmienia.
Wy nigdy nie byliście prawdziwymi przyjaciółmi.

***

- Dobrze, że się widzimy – odzywa się Sam po chwili milczenia. W dłoniach trzyma kubek z parującą kawą, a ty wpatrujesz się w unoszącą się nad napojem mgiełkę nieobecnym wzrokiem.
I myślisz, że wygląda dokładnie tak, jak wasza „przyjaźń”.
Ulotna i szybko znikająca.
Robi ci się dziwnie smutno.
- W porządku, Alioth? – pyta Sam z troską w głosie. Nawet ona wydaje ci się podejrzana.
I jest taka, choć on może nie zdawać sobie z tego sprawy.
Kręcisz głową ze smutnym uśmiechem i uświadamiasz sobie, że prawdziwy przyjaciel zauważyłby, że na twojej twarzy widnieje tylko karykatura zadowolenia.
Ale nie jesteś do końca pewna, co zrobiłby prawdziwy przyjaciel, bo przecież ty takich nie masz.
- Zamyśliłam się tylko, Sammy… Tak, to miło, że się spotykamy – dodajesz po krótkim namyśle.
Bo co innego miałabyś powiedzieć? A te słowa są takie bardzo na miejscu.
- Jak zwykle narzekająca i humorzasta, ale moja przyjaciółka zawsze znajdzie dla mnie czas – słyszysz.
- Nie kłam – mówisz żartobliwie, bo przecież i tak wiesz, że nie będzie miał pojęcia, o co naprawdę chodzi.
I tak jest dobrze.
- Hm, masz rację. Nie jesteś aż tak humorzasta – śmieje się Sam.
I twoją przyjaciółką też nie – dodajesz w myślach.
Sam śmieje się bardzo nieszczerze.
Ale tylko ty o tym wiesz. On nie ma pojęcia.

***

Dzień mija jak zawsze. I tak ma być.
Bo przecież to jest w porządku.
- Spotkamy się jutro, prawda, Al? – pyta Sam przed odejściem.
Nie widuję się z ludźmi, którym na mnie nie zależy - chcesz odpowiedzieć.
- Jasne.
Sam odchodzi, uśmiechając się w ten sam przyzwoity sposób.
Smocze obłoczki mkną w pośpiechu po niebie, a ty po raz pierwszy w życiu nie masz ochoty ich oglądać.

* Jim Morrison