Marto, bardzo piękny wiersz Wciąga od początku do końca. Niesamowity klimat, aż się chce zgrzeszyć z wierszem, piękna pointa.
Nie chcę Ci już więcej kadzić, nie potrzeba. Poczytuję sobie te Twoje obrazki miłe. Milknę w zachwycie, bo Tobie klakierów poetko nie potrzeba...

pozdrawiam

To piękny tekst, Marto.

Podziwiam nie tylko sprawność warsztatu, gibkość pióra, ale i pasję, z którą obserwujesz przedmiot badań, wnikliwość obserwacji i wynikającą zeń refleksję.

Brawo, ukłony!

z.

Rozumiem ten wiersz w dwojaki sposób. Prahistoria kojarzy mi się z pramatką, a treść przywodzi na myśl, jakby peelka mówiła o dziecku, (chyba?) swoim: rozcinanie chorych miejsc kojarzy mi się z utorowaniem potomkowi jak najlepszej drogi w życiu. Drugi obraz to utrata dziecka, skojarzenie wynikające z powodu użytych niektórych tu fraz, mimo że dotyczących zupełnie innych kwestii (zakrzepy, popioły, glina, schodzenie coraz głębiej). Albo to dwa obrazy, łączące się w jedno? Dziecko, które matka chce poprowadzić jak najlepszą ścieżką, ostatecznie w pewnym sensie traci - kiedy dorasta i samo rozpoczyna swoje życie, być może również zaczyna prowadzić, tym razem swojego potomka, starając się ominąć wyboje.
Interpretacja bardzo subiektywna. Wiersz bardzo dobry. Pozdrawiam!