Powiem po prostu, że urzekły mnie niektóre słowne zestawienia i metafory. Światło starej jabłoni, pędy na pytania, wypuszczenie na peelkę duchów z poduszek, zjadanie przeszłości, nuta na zaciśniętym gardle, odliczanie czasu styczniami, oczy w kolorze sukni i puenta - mocno gadająca do mnie. Wybacz, że tak się nawymieniałam, ale obrazki, które dzięki tym słowom się we mnie zrodziły i odczucie ich połączeń, bardzo we mnie wrosły. Są subtelne, ale pełne mocy. Takiej wewnętrznej, w swej delikatności i ulotności wrażliwe i na wrażliwość działające. A do tego pomysł z tytułem, który podkreśla całość - niczym nóż, jak zadra, blizna pod słowami.

Pozdrawiam w księżycowym blasku.

Każda zwrotka jest jak obraz, który naszkicowany metaforyka staje przed oczami. Niemal widziałam te pędy, rosnące pod wpływem światła, wytrzepywane z poduszek wspomnienia, ukrywanie ich w piachu, chociaż może wcale nie powinny tam być oraz zestresowany podmiot liryczny, który nie ma siły, by ponownie błysnąć. Oczy w kolorze sukni też dają do myślenia mogą być i niebieskie i czerwone, zależnie od interpretacji.
Żal za kłamstwem...
Szkoda?
Pointa też jest dwuznaczna. Bez tego jednego słowa wiersz miałby inny wymiar.

Jeśli bym coś zmieniła, to właśnie te kategoryczne kropki, one niepotrzebnie zamykają strumień skojarzeń. Dla mnie wiersz jest czymś, co trwa, kiedy już nie czytam, więc zamykanie go mija się z celem.

Pozdrawiam.

Piękna liryka, Zolu, taka do zaczytania. Na i w nie myślimy, że kłamstwo (mówienie kocham, gdy w rzeczywistości jest inaczej) pomoże nam w reanimacji uczucia. Tak sobie odczytuję, ale mogę się mylić.
- świetne metafory.

Po raz kolejny udowadniasz, że warto przychodzić pod Twoje wiersze.
Serdeczności.