Sklejam to wszystko powoli,

obrazy sprzed i po, jak dwa życia,

jesteś grubą linią, dzielącą mój czas,

na mnie i ciebie, oddalając nas od niego

powinniśmy być kompatybilni,

jednak krok bliżej ciebie przeciąża

szalę na jego stronę i odwrotnie,

nie umiem oddać się do końca, z ciepłym

uśmiechem, bo już nie zostanie 

mi nic dla siebie samej.

Wyrywam nocy samotność bezczelnie,

po poduszkach wspinam się do twoich

rączek, wczepiając się w nie jak szalona

albo odwracam włosy do jego silnych ramion,

nie umiem rozwarstwić siebie,

zimnych poranków i przytulnych wieczorów

kiedy najbardziej chce mi się spać!

Nie umiem wyrywać kartek spomiędzy

godzin płaczu, cisza z kolei rodzi

cholerne, rozgrzane woskiem poczucie winy.

Nie umiem być tu i tam jednocześnie

wiecznie wmawiać księżycowi, że tak jest lepiej

lub szukać w ufnych oczkach usprawiedliwienia,

przeskakując tak między płaszczyznami,

we dnie i nocą modląc się o koniec

słonecznych chmur, a między nimi rozmów

bez celu, o jednym, nie kończących się żadną

przyjemnością, a przecież tej choć trochę mi się należy!

Kiedy świat przebiega obok staję

jak wryta, studiując powoli i dokładnie

moje życie sufitowe, ostatnio chyba jedyne

jakie prowadzę, tak naprawdę, z dala

od wyrzutów i braku idei na sobotę,

w świętym spokoju monotonii

sennej jak działka heroiny, z dala od tego

cholernego wszystko na biega.