Sztywny pergamin, lekko chropowatą fakturą sprawiał jej prawdziwą przyjemność. Przesuwała po nim palcami, uśmiechając się lekko. Był późny wieczór, i mimo chłodu panującego na zewnątrz, pląsający w kominku ogień rozganiał zmęczenie w jej członkach  przyjemnym ciepłem. Oparła się wygodnie o wysokie oparcie obitego bordowym pluszem fotela. Zwinięty już list oplotła, niemalże czule, palcami. Drobna dziewczyna, kręcąca się po komnacie, dokładała właśnie drewna do kominka. Jej jasne, kręcone włosy poruszały się delikatnie, owiewane gorącem. Kucała przy palenisku, ostrożnie odgarniając suknię, by przypadkiem nie zajęła się ogniem. Livri przyjrzała się jej. Okrągła, delikatna buzia, długa, łabędzia szyja, delikatne dłonie o długich, szczupłych palcach. Aż dziw, że należała do służby. Miała tak arystokratyczną urodę. Kojarzyła jej się...

Jej rozmyślania przerwało ciche trzaśnięcie drzwi. Do bawialni wszedł Josi. Młody chłopak, który służył jej jako goniec i pokojowy, miał charakterystyczny chód, więc mimo że był poza zasięgiem jej wzroku, od razu go poznała. Wyciągnęła rękę przywołując go.

- Podejdź Josi.

Podszedł posłusznie i ukłonił się nisko.

- Pani.

Rozbawiona jego bezwzględnym oddaniem etykiecie Komnat Wojowników, skinęła.

- No mówże.

Chłopak nie podnosił wzroku.

- Przybył Wojownik Gorshak.

Westchnęła cicho. Było już tak późno, a ona była tak zmęczona.

- Niech wejdzie – mruknęła cicho, po czym dodała. – I Josi...

Służebny zatrzymał się w drodze do drzwi.

- Zadbaj, by Gargata dostała co trzeba. Jest nie mniej zmęczona ode mnie. Osobiście ją oporządź.

Ogień zapłonął w ciemnobrązowych oczach młodzika, skinął ochoczo i oddalił się.

Mira, młoda dziewczyna, która dokładała do ognia, tymczasem zajęła się zaciąganiem olbrzymich stor uwieszonych w oknach. Jej włosy zdawały mieszać swą barwę z głębokim burgundem ciężkich zasłon i połyskiwały rudawo. Livri potrząsnęła głową z uśmiechem. Któryś z Wojowników musiał zatańczyć kiedyś w komnatach służby.

Kiedy dotarł do niej cichy trzask ponownie zamykanych drzwi kiwnęła na dziewczynę.

- Mira, kiedy już skończysz, nalej nam wina i zajmij się przygotowaniem sypialni, proszę.

Ta obróciła się, dygnęła kłaniając lekko, uśmiechnęła nieśmiało i zabrała się za ostatnie okno.

Cichy głos Josiego obwieścił.

- Wojownik Gorshak Nethum. Klan Pięści.

Livri podniosła się i obróciła do Gorshaka splatając dłonie.

Josi obrócił się do rosłego mężczyzny i pochylił głowę.

- Wojowniczka Livri van Raalev. Klan Wiatru.

Gorshak skinął lekko nie spuszczając spojrzenia z kobiety.

Przekrzywiła lekko głowę i uśmiechnęła się.

Goniec opuścił pomieszczenie szybko, już pochłonięty czekającym go w Legowisku zadaniem.

Cichy brzęk szkła wyrwał oboje Wojowników z milczącej wymiany spojrzeń. Mira dygnęła odstawiwszy dzban i udała się do komnaty sypialnej.

Livri wskazała dłonią fotel stojący na przeciw tego, w którym sama przed chwilą siedziała. Gorshak podszedł do niej i kurtuazyjnie wyciągnął rękę prosząc o jej dłoń. Podała mu ją. Ucałował lekko palce, wciąż patrząc jej w oczy, po czym podsunął jej fotel i sam usiadł naprzeciw. Patrzyła na niego sięgając po puchar.

Był potężnym mężczyzną. Wyższy od niej o głowę, mocno zbudowany. Każdemu jego ruchowi towarzyszył niemy taniec mięśni. Bez względu na to, czy odziany był w zbroję, czy, jak teraz, w elegancki, kunsztownie uszyty kaftan. Przyglądała mu się przez chwilę bez słowa. Jego śniada twarz była szeroka, miał mocno zarysowaną szczękę. Ciemna grzywa nieposłusznych włosów nosiła znamiona nieudolnej próby okiełznania. Kącik jej ust zadrżał kiedy wyobraziła sobie, jak przeczesywał je palcami. Często to robił.

Czarne oczy, okolone równie czarną oprawą i długimi rzęsami, których pozazdrościłaby mu niejedna kobieta były spokojne, ale gdzieś w tle zdawały się wrzeć niespokojnym ogniem. Ten ogień zawsze tam był. Ciemnozielony kaftan, wykończony czarnymi haftami, opinał jego tors jakby materiał miał zaraz rozejść się w szwach. Rozszerzał się u dołu dopiero na wysokości bioder, sprawiając, że miało się wrażenie cichego syku ulgi wydawanego przez zmęczoną materię. Czarne spodnie wpuszczone były w wysokie, skórzane buty. Wypolerowane na błysk.

- I jak? – uśmiechnął się rozbawiony. – Wystarczająco dworsko wyglądam?

Rozparła się rozbawiona w fotelu.

- Biorąc pod uwagę, że z reguły widywałam cię... – zaśmiała się – w klanowej zbroi, która dziwnie niepraktycznie odsłania wasze silne torsy na wszelkie ataki...

Uniósł rękę szybko.

- Nie będziemy znowu dyskutować o uzbrojeniu. Nie będę ci wykładał wyższości naszych lekkich pancerzy, ich wartości w walce i utrzymaniu morale i...

Urwał widząc, że Livri się śmieje.

- Jestem tutaj z innego powodu.

Upiła odrobinę wina i spojrzała na niego pytająco.

Gorshak wskazał na list, który odłożyła na ławę.

- Rozumiem, że Khaga w końcu powraca do Khal Z’uac?

Livri odwróciła na chwilę spojrzenie, kontemplując ogień w kominku. W końcu starając się ukryć uśmiech, zwróciła się do Wojownika.

- Tak, Gorshak – dotknęła palcem zwiniętego listu. - Khaga jest już w drodze. List wysłał będąc w Okkus. Oznacza to, że będzie tutaj za około pięć dni.

- Za pięć dni? – Gorshak spojrzał na nią marszcząc brwi.

- Okkus jest dwa dni stąd, ale odbił na Górę Wilka.

Twarz Wojownika stężała, zacisnął palce na oparciu fotela, sięgnął po puchar i jednym haustem pochłonął jego zawartość.

- Gorshak... – zaczęła.

Mężczyzna jednak uniósł dłoń, przerywając jej.

- Nieważne – pochylił się zaglądając jej w twarz. – Nie jestem tu w osobistych sprawach.

Odetchnął głęboko i wyprostował się. Spojrzał w ogień tak samo uciekając spojrzeniem, jak ona niedawno.

- Jak wiesz zbliża się Narada. Musimy przedyskutować nieco naszą... gotowość do realizacji założeń Khal Z’uac – mełł chwilę słowa, zwrócił się do niej.

- Jestem tutaj, by dopilnować, żeby Khaga przypomniał sobie o ustaleniach Rady Pięciorga. Nie do końca... – starł kroplę wina spływającą po pustym już pucharze – się z nich wywiązuje...

Z grymasem niechęci odstawił naczynie i spojrzał na Livri.

- Jeżeli go nie będzie...

- Będzie – tym razem Livri opróżniła puchar do dna i odstawiła na ławę, zaciskając usta. Hamowała narastający gniew.

Gorshak wstał, widząc gotujące się w niej emocje.

- Pójdę już.

Podniosła się i spojrzała na niego starając się ukryć zdenerwowanie, mimo że było już na to za późno.

- Dlaczego ty?

Zmarszczył brew. Górował nad nią znacznie, spoglądał na nią zdezorientowany.

- Dlaczego ciebie przysłali?

Zacisnął wargi, kiedy zrozumiał jej pytanie.

- To nie miałoby sensu. Podjęłaś decyzję.

Zacisnęła dłoń na oparciu fotela, jakby wspierając się na nim.

- Nie miałoby sensu, powiadasz…

Wysunęła dolną szczękę, nadal patrząc mu w oczy.

- Czy jak przyjdzie egzekwować karę za niedopełnienie obowiązku, również ciebie wyślą?

Cofnął się, odsłaniając zęby w głuchym warknięciu. Spojrzał na nią jakby wymierzyła mu policzek. Nie odpowiedział, zamiast tego odsunął się jeszcze o krok, ukłonił przesadnie głęboko.

- Pani.

W drzwiach zatrzymał się na chwilę z wahaniem. Obrócił się i cicho powiedział.

- I uświadom Khaga, że... obserwuję jego macki.

Opuścił komnatę.

Stała jeszcze chwilę patrząc za nim, po czym nalała sobie wina i upiwszy nieco, sięgnęła po list.

Kiedy Mira cicho oznajmiła, iż kąpiel i łoże są gotowe, Livri przypomniała sobie jak bardzo jest zmęczona. Ruszyła z westchnieniem do komnat sypialnych, stanęła przed lustrem i patrzyła chwilę.

Nie uważała się za piękną. Gdyby nie mężczyźni w jej życiu, których kochała, i którzy nauczyli ją z czasem inaczej spojrzeć na siebie – nie poświęciłaby sobie ani sekundy. Po tylu latach jednak, wiedziała jakie były jej atuty, wiedziała też, że wszystko przemija, a to co piękne w oczach jednego człowieka, brzydotą staje w oczach innego. Mira zaniosła ręczniki do komnaty łaziebnej i powróciła, by pomóc jej zdjąć odzienie. A ona nadal patrzyła w lustro.

Z niechęcią wpatrywała się w lekkie rumieńce, które wpłynęły na jej oblicze. Jej blada, prawie biała skóra lśniła w sposób,  który również wprawiał ją w poczucie winy. „Tak nie powinno być” pomyślała. Miała długie, czarne włosy, które najczęściej spinała w wysoki koński ogon i  szczupłą sylwetkę, w której cienie łagodnie rysowały krągłości. Przesunęła palcem po dekolcie zamyślona. Dotknęła ciężkiego wisiora, który leżał w zagłębieniu między jej piersiami. Zamknięty w klatce z czarnego metalu, ciemnozielony kamień połyskiwał lekko, jak więzień błagający o litość. Mira upięła jej włosy w wysoki kok i ręką, lekko kłaniając się, wskazała komnatę łaziebną. Livri westchnęła cicho i podążyła we wskazanym kierunku.

Ciche mruczenie dobiegało z wypełnionej parą komnaty. Wojowniczka odnalazła odprężenie po ciężkim dniu. Mira zebrała szaty, halkę i wierzchni kaftan. Rozejrzała się. Jak na komnaty Wojownika, te były małe i surowo umeblowane. Szerokie, proste łoże, bez baldachimu, czerniące się rzeźbionym drewnem, przyjemnie kontrastowało z bielą pościeli i prostych zasłon w oknie. Ich barwa przyjemnie rozpraszała światło księżyca. Tuż przy oknie znajdował się sekretarzyk, z tego samego czarnego drewna, co reszta mebli. Stała na nim prosta, drewniana szkatuła. Służąca zbliżyła się do niej, odkładając na krzesło odzienie Livri. Pani nie nosiła biżuterii. Jedyne co służebna widziała, to ten ciężki, czarny wisior, którego nigdy nie zdejmowała. Dziewczyna rzuciła spojrzenie na uchylone drzwi do części łaziebnej. Wojowniczka leżała w wannie z przymkniętymi oczyma.

Mira sięgnęła do szkatuły, otworzyła ją i wzięła leżący na wierzchu list. Rozwinęła go szybko i przebiegła wzrokiem jego zawartość.