"Prawdziwy koniec świata"

Dlaczego człek zwykły, kawę poranną, pijący
nie zauważa chmur na błękicie widniejących?
Dlaczego nawet świst bomb spadających
nie jest to dźwięk dołujący?

Wszyscy będą po równo się smucić,
w mokry dzień, suchymi łzami
mimo wielkich różnic między nami,
w których już dawno zdążyliśmy się zgubić ...

Czy kiedyś to umilknie?
Czy kiedyś krew z krzyża ułomnej chwały zniknie?
Czy nadal będzie ściekać, płynąć w dół?
Czy zawsze ktoś będzie prosto w twarz pluł?

Dlaczego człek zwykły, kawę poranną, pijący
zanurza się w swej filiżance pospolitości?
Dlaczego jest w niej tyle gorzkości,
pomimo, że został dosypany produkt słodzący?

Jak kałuża szkarłatu brzemiennego,
zmieniająca się w chmurę czerwieni,
którą wdychać jesteśmy zmuszeni,
zamienia się w bagno zła powtórnego?

Czy stalowy ptak pokaże wnętrzności termojądrowe?
Czy będziemy mieszkać w ciemnościach
chować się swych oślizgłych włościach
pod wielkim niebem z betonu?

Największym paradoksem życia są ludzie -
wszystkim czym się da, nawet kawą, się trują,
matki dzieci rodząc, na śmierć je skazują
i tak żyją, w bezpieczeństwa ułudzie ...

Prawdziwego końca świata nie widzimy
i tak na prawo i lewo krew spływa,
do ścieków ludzkości, z kratką, umyka -
prawdziwy koniec świata sami sobie urządzimy ...