Niesamowita podświadomość - kamyska
Kategoria Konkursowa » Konkurs "Armagedon" (proza) » Niesamowita podświadomość
A A A

Karolina siedziała w kawiarni „Caffe street”. Było to dość przyjemne miejsce. Ściany w kolorze beżowym, stoliki i krzesła w czekoladowym, białe obrusy, świeczki. Panowała magiczna atmosfera. Dziewczyna zapatrzyła się w okno i podziwiała przechodzących obok kawiarni ludzi. Nim się zorientowała, do stolika podeszła kelnerka z tacą w dłoni, na której widniało jej wymarzone latte. Kobieta postawiła je na stoliku, ukłoniła się nieznacznie, chyłkiem podsuwając pisarce jej książkę i długopis. Karolina wzięła to do ręki i złożyła nań autograf, po czym całą swoją uwagę skupiła na kawie. Jej brąz pięknie komponował się z bielą zimnego mleka, na którym widniała delikatna, starta czekolada z wiórkami kokosowymi. Postanowiła wypić jeden, malutki łyczek, bojąc się naruszyć tę harmonię. Jednak, niespodziewanie poczuła podmuch wiatru. Zamknęła na chwilkę oczy…

 

₰₰₰

 

Karolina obudziła się. Wydawało jej się, że minęło kilka minut, jednak gdy zerknęła na zegarek, okazało się, że jest godzina osiemnasta – pięć godzin później. Po chwili dotarło do niej, iż nie siedzi już w kawiarni. Ujrzała dwie wieże, jedna krótsza od drugiej, zorientowała się, iż jest przy Kościele Mariackim. Jakim cudem? Przecież Kraków znajduje się trzysta osiemdziesiąt osiem kilometrów od Gryfowa.

–        Anna!... Anna! Gdzie jesteś? - usłyszała jakiś męski głos, odwróciła się zaciekawiona. - O! Tutaj jesteś, kochanie. Gdzie Ty uciekłaś? Nie wolno tak... To wycieczka, a nie kolejny odcinek „Bez śladu”. Nie możesz mi tak uciekać. – Ku zdziwieniu Karoliny, nieznajomy mówił do niej.

–        Echm... K...Kim ty do jasnej cholery jesteś? – zapytała.

–        Co ty wygadujesz? Na głowę upadłaś? To ja! Twój ukochany... już zapomniałaś?

–        Cooo?! Ja nie mam ukochanej maskotki, a co dopiero faceta... Co ty bredzisz, musiałeś mnie z kimś pomylić. Ja mam na imię Karolina... Karolina Liwacz. Jakieś pięć minut temu siedziałam w kawiarni kilkaset kilometrów stąd. Jakim cudem się tutaj znalazłam - nie wiem. Nie jestem Twoją dziewczyną. Spójrz na mnie, czy ja jestem do niej podobna? - Karolina wypowiadając to zdanie, jednocześnie wskazała palcem na swoją twarz.

–        Yyyyy... Taaaaak? Co ci jest?

–        C...co? Jak to? - Nie wiedząc, co ten człowiek ma na myśli, powieściopisarka zerknęła w szybę i nie mogła uwierzyć własnym oczom... Rzeczywiście nie wyglądała tak jak zwykle. Nie miała niebieskich oczu, lecz zielone. Nie była już miodową blondynką z jasnymi refleksami, lecz szatynką... Jej nos stał się prosty i zadarty do góry, usta przybrały różowy kolor, a rysy twarzy stały się wyraźniejsze. Natomiast cała sylwetka stała się niezwykle szczupła, lecz nie do przesady. Nie wiedziała, co powiedzieć... Odwróciła się do stojącego przed nią mężczyzny i popatrzyła na niego wytrzeszczając oczy...

–        Anno? Co się stało? Strasznie pobladłaś i masz niezwykle duże czy. Czy wszystko w porządku?

–        N...Nie. Jak masz na imię?

–        Kacper. Kacper Szczawiński.

–        Ach tak...? Dobrze powiedz mi, kim ja jestem...?

–        Och Anno! Chodźmy już, rodzina czeka...

Tak też pozwoliła zawieźć się do domu Kacpra i przedstawić rodzinie. Pozwoliła sobie na zjedzenie obiadu i udaniu się do sypialni. Obudziła się nazajutrz o dziesiątej rano. Zeszła na śniadanie. Wszyscy już siedzieli przy stole, na którym znajdowały się świeże bułki, dżemy w wielu smakach, kawa, ciasto i inne smakołyki. Siadając, dziewczyna popatrzyła na Kacpra który już zajadał się pyszną jajecznicą. Pozdrowiła go skinieniem głowy. Nalała sobie kawy, tak jak wszyscy. Uwielbiała ten napój. Piła go w każdej znanej jej formie. Zanim jednak nałożyła sobie na talerzyk coś do jedzenia, wpatrywała się w jej czerń jakichś dwadzieścia minut, podziwiając jej majestatyczność, po czym rozkoszując się jej smakiem, napiła się odrobinkę, próbując zatrzymać tę chwilę jak najdłużej. Karolina pozdrowiła biesiadników delikatnym skinieniem i odłożyła filiżankę na talerzyk, lecz nagle poczuła straszne znużenie i zanim się zorientowała, zapadła w długi i głęboki sen.

 

₰₰₰

 

Pisarka szła ulicą, gdy zobaczyła olbrzymią czarną plamę na ziemi, jakby kałużę… Podeszła bliżej i starała się ostrożnie zbliżyć do dziwnego tworu. Oczywiście ciekawość spowodowała, że nachyliła się nad kałużą, a jej niezdarność przyczyniła się do jej upadku w sam środek plamy. O dziwo nie zabolało. Czuła, a właściwie, nie czuła nic. Widziała czerń. W ustach czuła kawę. Nie wiedziała, co się dzieje. Wtem zobaczyła coś, bardzo daleko, niewyraźnego… Chciała się zbliżyć, lecz nie mogła się ruszyć. Ku jej zaskoczeniu, obraz wyostrzył się, przybliżył, jakby za sprawą jej siły woli, umysłu, myśli.

Widać było ulice Gryfowa. Nie była pewna, ale najprawdopodobniej ulicę „Grodzką”. Padał deszcz. Jednak po chwili Karolina spostrzegła, iż był on czarny… Z gazety leżącej pod szybą samochodu wyczytała, iż padało od kilku dni i nie wyglądało, aby miało przestać… Ludzie byli bardzo zdziwieni, że kawa z wszystkich mieszkań zniknęła, a deszcz (jeżeli nim był), miał barwę czerni. To wszystko przyprawiało mieszkańców o dreszcze i bóle głowy. Byli oni coraz bardziej smętni i nieobecni. Mieli złe nastroje i nie czuli sensu życia. Staczali się na dno swego życia i nie wykonywali efektywnie swojej pracy. Rynek i gospodarka upadły. Ludzie zaczęli coraz bardziej głodować, aż w końcu nie mieli nic do jedzenia. Widać było coraz częstszy kanibalizm, aż w końcu ludzie sami się pozabijali. Natomiast deszcz padał dalej…

Nagle Karolina gwałtownie przebudziła się, cała zalana potem. Leżała w łożu, a na jego skraju siedział Kacper.

- W końcu się obudziłaś. Jak się czujesz? – powiedział, gdy zauważył, że dziewczyna się przebudziła.

- Dobrze, ale co się stało?

- Zemdlałaś. Przynieśliśmy Cię tutaj z moim bratem. Martwiłem się.

- Nie potrzebnie. Nic mi nie jest. Muszę wracać do domu…

- Przecież w nim jesteś …

- Do Gryfowa…

I tak też Karolina z Kacprem pojechali do jej rodzinnego miasta. Chłopak nie chciał zostawiać pisarki samej. Uwierzył w jej historię, opowiedzianą na początku znajomości i chciał jej towarzyszyć do momentu, aż nie dowiedzą się, co się dzieje.

W dziesięć godzin od rozmowy Karoliny z Kacprem w jego domu, dziewczyna przechadzała się po swoim małym mieszkanku. Nagle przez okno zobaczyła małe, czarne chmury… Była przerażona. Nie chciała w to uwierzyć. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że wie, co się niedługo stanie – tak jak w jej śnie sprzed niecałych jedenastu godzin. Natychmiast zadzwoniła do znanego jej meteorologa – Pana Grzegorza. Dowiedziała się, że to dość dziwne, nigdy nie zanotowane zjawisko. W związku z tym opowiedziała mu o swoim śnie… Usłyszawszy jej słowa, Grzegorz poszperał w swoich dokumentach i zadzwonił do swojego profesora… W ten sposób doprowadził do tego, że zwołano międzynarodową konferencję, na której ustalono, iż należy przekazać wszystkim ludziom na świecie, ażeby zaprzestali rutynowego picia kawy. Postawiono im ultimatum: „Picie kawy z pasją lub nie picie jej wcale.”. O dziwo, uwierzono Karolinie. Zastosowano się do ultimatum.

Tydzień później pisarka dostała nagrodę pokojową. Niestety, dalej była w ciele nieznanej jej dziewczyny i nie była z tego zadowolona, ponieważ nie planowała tak szybko związku i konsekwencji z nim związanych. Codziennie marzyła o powrocie do swojego życia. Coraz więcej pisała o straconych chwilach. Nie podobała się jej ta perspektywa, aż pewnego dnia stanęła nad klifem. Powiedziała sobie, że jeśli ma tak żyć, to już woli umrzeć. Bez zastanowienia rzuciła się w dół…

 

₰₰₰

 

- Aaaaaaaa! – Krzyczała Karolina spadając z krzesła. Wtem goście w kawiarence zaczęli patrzeć się na nią, jak na psychicznie chorą osobę. Jedni z politowaniem, inni krzywili się.

- Czy coś się pani stało? – Powiedział ktoś z klientów.

- Nie – powiedziała zawstydzona Karolina, po czym zabrała swoje rzeczy, zapłaciła i zdziwiona powędrowała do domu. Nie mogła w to uwierzyć… To jakaś dziwna sytuacja… Żeby mieć takie sny… Ile musiała spać? Dwie, trzy godziny?

 

₰₰₰

 

Od tamtej sytuacji w kawiarni minęło pięć miesięcy. Karolina przez ten czas odwiedziła sporo specjalistów i zdążyła wydać książkę i ustabilizować się psychicznie po swoich przeżyciach…

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
kamyska · dnia 24.01.2013 08:40 · Czytań: 701 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 1
Inne artykuły tego autora:
  • Brak
Komentarze
Elwira dnia 01.03.2013 10:24
Nie jestem Twoją dziewczyną.
– dlaczego zaimek jest wielką literą?


niezwykle duże czy.
– oczy?


obiadu i udaniu się do sypialni. Obudziła się
– udanie się i 2 razy się


Przynieśliśmy Cię tutaj z moim bratem.
– znowu zaimek wielką literą



- Nie potrzebnie. Nic mi nie jest.
Niepotrzebnie



jej meteorologa – Pana Grzegorza.
Dlaczego ten pan jest wielką literą?


nigdy nie zanotowane zjawisko.
– niezanotowane


Przyznam, że czekałam na efektowniejszy finał. Zabrakło mi historii dziewczyny Kacpra, jaką ona w tym odegrała rolę?

Co do stylu jeszcze, to brakuje wielu przecinków, za często sąsiaduje ze sobą się i kilka zaimków bym wyrzuciła.

Pozdrawiam.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:65
Najnowszy:wrodinam