Siedem trąb 
 
Przestań, Antek, wreszcie za dziwkami gonić. 
Siadaj, pogadamy, wypijemy kawę. 
Gdzie ty się wybierasz – znowu do tej Moni? 
Słuchaj – chodzą wieści straszne i ciekawe, 
 
o katastroficznym końcu tego świata. 
Podobno już jutro siedem trąb zatrąbi, 
aniołowie będą z pieczęciami latać. 
Nie jestem aniołem. Wiem, pijacki głąbie,
 
lecz opieczętować możesz moje czoło. 
W takim zamieszaniu Bóg się nie połapie. 
Jesteś mi to winien, ty stary pierdoło – 
tyle lat po nocach pierdzisz mi i chrapiesz. 
 
Przyłożę tę pieczęć, jak ci tak zależy, 
chociaż w koniec świata nie wierzę i kwita. 
Za późno na skruchę, nie klep już pacierzy; 
kiedy śmierć u progu – co to za kobita! 
 
Ledwo się uśpiłam po tym rozmyślaniu
gdy – chyba nad ranem, rozległ się głos trąby. 
Policzę, aż siedem wytrąbi archanioł: 
Jedna, druga, trzecia, wreszcie – jak nie rąbnie! 
 
Raptem przebudzona, zerwałam się z łóżka  
i czekam w napięciu, trzęsąca się cała, 
a to z Antka tyłka piąta niczym surma 
donośnym trąbieniem tak się odezwała. 
 
Na tym się skończyła ta apokalipsa, 
Antek siną pieczęć nosi wciąż na czole,
lecz skąd mu się wzięła – nie chce nawet pisnąć. 
A ja nadal dźwigam odtrąbioną dolę.