"Świetny zapis i rezygnacja z interpunkcji to właściwy wybór, wszak tak wygląda obecnie nowoczesna poezja" - wygląda tak mniej więcej od początku XX w. To że dla każdego może okazać sie innym to dla mnie raczej słabość, bo miejsca niedookreślone miejscami, ale "taszyzm" słowny to już przesada :-).
Nie bardzo rozumiem Twoje zachwyty, Mike.
Zwrotka pierwsza - O co w niej chodzi? Jaki w tym jest sens? Staram się go doszukać, ale jedyne co dostrzegam, to banalność, którą chce sie ukryć za "obrazem" i "niedookreśleniem". "Poetyckie" łaskotanie, udawanie. "Wspólnie zdmuchnęliśmy, wosk i tak się kończył". Warto pisać takie frazy? A warto je czytać? Przecież nic za tym nie stoi. Finał: podmiot liryczny w poczuciu utraty, samotności i nadziei. No tak. Tylko gdzie w tym magia, dalibóg nie wiem.
Nie podoba mi sie ten "wiersz". To nie jest poezja tylko poetyzowanie. Ani w jednym miejscu nie wyskakuje poza skargę, schemat i formalną szarzyznę.
Może gdyby nad nim popracować, ale chyba nie, bo ja w przeciwieństwie do Mike'a czuję za tym tylko chęć napisania "wiersza".

Witaj no i powiem Ci jestem pod wrażeniem to dość krótkiego ale magicznego tekstu, otwierasz drzwi ...ja czasami sobię myślę, że to jak u mnie nigdy nie wiadomo co czeka nas za rogiem, pozdrawiam.

Po prostu piękny. Od tytułu po ostatnie słowo. Działa jak zaklęcie. Przeczytałam trzy razy i nadal trudno mi wzrok od niego oderwać.

Pozdrawiam.

Czarownie mnie zaszeptałaś. No, nic już wiecej do powyższych komentarzy nie dodam, a tylko mogę się dołączyć

- przylgnęło. I to jak!
Świetny tekst, al-szamanko, zamyśliłam się.
Pozdrawiam.

Kamyczku... o, aż przylgnęło Cieszę się.

Wiolinie - pochwala Poety ma zawsze wyjątkowe znaczenie, dziękuję

Ach, to nieprawdopodobne, Kushi, że właśnie Tobie przypadł mój wiersz do gustu.
Tobie, która piszesz takie ciepłe cudowności.

Pozdrawiam wdzięcznie