Płonąca studnia

I

Wyciągnęłam cię z ognia,
tak blisko, tak ślisko - tak dosłownie

leżysz naga pod szkłem - w drzwiach
do innego świata - między stuleciami

wyjmujesz szpilki z ust,
nadgryzione słone brzegi

są wejściem do studni,
gdzie pogrzebano kobietę.

II

Była w ciąży.
Wierzyła. Malowała ptaki na oknach.
Chciała uczyć je błękitu - z mocą dobrych słów
ktoś powiedział: szalona. Pokaż jak otwiera się niebo.
Tu, w tobie. Trzymaj nóż.
Kamienie przywiążemy później.

Myślała, że śniła, a to była potworna prawda.
Śmierć. Korzenie drzew i mokre zagłębienia.
Ślepym alfabetem zapisywała kolejne dni w książce życzeń.
Pewnej nocy studnia wypełniła się krzykiem.

III

Dziś, nie ma już tych chłopców, tylko zimne drzewa
szeleszcząc złowieszczo - rzucają w nią płomienie.