Podoba mi się zagadkowość i aura tajemniczości w twoim wierszu.
Niby wszystkie słowa są znane, słyszane setki razy, nienowe i zwyczajne, jednak w tej konfiguracji nabierają nowego, niepokojącego znaczenia.
Coś w nich dręczy wyobraźnię...
Nakazuje zatrzymać się i wejść w wersy.
Jest w nich wiele niespełnienia, poczucia, że świat przeżywany nie jest takim, jakim chciałoby się go widzieć, jest też jakieś bliżej niesprecyzowane, nieokreślone cierpienie.
Wiele symbolicznych nut.
Układanka z wielu elementów, dająca do myślenia, intrygująca pozorną prostotą słowa, pod którą kryje się odpowiedź.
I to, co już pisałem - czuć tu wyraźnie tchnienie smutku, któremu trudno nadać imię.
Zaletą wiersza jest prosty język i czytelne budowanie wersów, brak podniosłego tonu, wręcz przeciwnie, historia brzmi, jakby była historią z życia realnych osób, czymś zaistniałym.
Jak dla mnie wiersz wieloznaczny, choć może się mylę, ale kilka interpretacji pcha mi się do głowy.
Czasem to kwestia nastroju, którą z nich poczujemy dziś, a którą jutro.
Ja tak mam

Bardzo podoba mi się wiersz. Ale odpowiedż na niektóre komentarze, podobała mi się szczególnie. Faktycznie, piszemy, bo taką mamy potrzebę w danej chwili (za godzinę może wreszcie założę, ten litowy zapalnik), chcemy coś powiedzieć Światu lub sobie. Wybieramy taką, a nie inną formę. Mój przekaz może zabije kilku, lepszych lub gorszych, absolwentów filologii polskiej(ach, gdyby tak było można), ale właśnie tak miał być napisany.
A krytykom polecam J.Tuwim "Dziki kwiat".