Nastąpiła apokalipsa. W najczarniejszych wizjach żaden z proroków nie ujrzał nigdy takiego scenariusza. Nieznana siła pożerała wzgórza i doliny, morza i oceany, zwierzęta i kwiaty. Nawet przedwieczne smoki nie mogły przed nią uciec, rozpaczliwym rykiem żegnały znany im świat. Na nic bariery magów, na nic modły do bezsilnych bogów. Nicość pochłaniała wszystko wokół. Żaden z elfów, ludzi, ogrów czy trolli nie mógł się jej przeciwstawić. Każdego anioła i demona czekał ten sam los. Pustka nie oszczędzała nawet nieśmiertelnych. Sprawiedliwa, okrutna, nieustępliwa. Pod jej naporem rzeki gotowały się, wulkany stygły. Kroiła najtwardsze skały niczym masło. Z dnia na dzień ubywało gwiazd, horyzont zaś rozpadał się w proch. Za nim nie było już nic.

Delikatne płomyki pożerały kolejne kartki papieru. Pokryte delikatnymi pociągnięciami pióra arkusze obracały się w popiół. Okładka tliła się, wydzielając nieprzyjemną woń. Z dymem odchodziła jakaś stara opowieść.

W płomieniach umierał mały świat.