Spacerowałem po małym miasteczku w którym mieszkam. Był ciepły, kwietniowy dzień. Delikatny wiaterek smagał przyjemnie po twarzy, robiąc z fryzury nieład. Optymizm bił od ludzi, których mijałem. Wychodząc zza rogu ulicy, zauważyłem po przeciwnej stronie duży szyld ze słowem: „MEDIUM”. Pod nim widniał napis: „Umożliwiam rozmowę z innym światem”.           
                „Czemu by nie spróbować” - pomyślałem. Udałem się na drugą stronę ulicy i wszedłem do pomieszczenia. Było małe. Ot, mały pokój z drewnianym stołem na środku. Żadnych magicznych kul, dywanów, kotar i innych akcesoriów magików. Mógłbym rzec, że pomieszczenie to było sterylne. 
                - Dzień dobry – powiedziałem, rozglądając się nieśmiało po pomieszczeniu.  
                - Witam serdecznie drogiego klienta – poprzez drzwi naprzeciwko mnie, wyszła młoda kobieta. Miała na sobie białą, długą suknię.       
                - Chciałbym porozmawiać z kimś, kogo już dawno na tym świecie nie ma.       
                - Lepiej trafić pan nie mógł – powiedziała kobieta i gestem nakazała mi, bym usiadł przy stole.            - Któż to jest? – zapytała, kiedy ulokowała się na wprost mnie.           
                - To moja matka.            
                - Rozumiem. Proszę w takim razie dać mi coś, co do niej należało.       
                Zdjąłem z szyi złoty łańcuszek, który podarowała mi matka. Dałem go kobiecie. Wcisnęła go w zaciśniętą dłoń i zamknęła oczy.               
                - Proszę się zrelaksować. Nic nie dotykać. Siedzieć spokojnie i czekać.               
                Nie miałem zamiaru nic dotykać. Czekałem i myślałem o tym, co powiem matce, gdy będę miał możliwość z nią porozmawiać. Nie mogłem długo się zastanawiać, gdyż kobieta zaczęła coś mruczeć pod nosem. Najpierw był to cichy dźwięk, potem głośniejszy. Gdy wtem usłyszałem jakby słowa.             
                Synu
                - Mamo? – zapytałem, rozglądając się po pokoju.          
                SYNU   
                - Mamo! Słyszę cię!       
                Synu. Dlaczego mnie nawiedzasz?         
                - Stęskniłem się! Twoje odejście było nagłe! Nie byłem przygotowany na to! – krzyczałem.     Zostawiłeś mnie. Nie widziałam cię. Chciałam, lecz nie potrafiłam.   
                - To nie moja wina!       
                Zostaw mnie już w spokoju! Daj mi ciszę, proszę. PROSZĘ!        

                W pewnym mieszkaniu, parę minut po północy, obudziła się starsza kobieta. Zerwała się z łóżka i obudziła męża śpiącego obok.               
                - Co się stało kochanie? – zapytał zaspany mąż.              
                - To znowu on. Znowu on! Nie dam rady tak dłużej! To przez ten naszyjnik, który jest w jego trumnie! Mój naszyjnik!          
                - Spokojnie kochanie, to tylko koszmar. U niego na pewno jest lepiej. Nic mu już nie grozi, odpoczywa w innym świecie.             
                - Masz rację. Przepraszam, że cię obudziłam.   
                - Nic się nie stało. Dobranoc.    
                               
                - Przerwało coś? – zapytałem kobiety w białej sukni.  
                - Tak. Rozmowa się zakończyła. Przykro mi. – Powiedziała i podała mi naszyjnik.          
                - Ile się należy? – zapytałem zmierzając w stronę wyjścia.         
                - Nic. Proszę tu częściej zaglądać. Z seansami bywa różnie. Następnym razem może być lepiej.            
                - Dziękuję.                
              Wyszedłem na ulicę. W ręku trzymałem naszyjnik, za który głęboko dziękowałem matce.