A mnie się bardzo podoba Widzę tu kompozycję "pozornie łańcuchową" (nie wiem, czy tak to się nazywa, ale tak bym to określiła), tzn. rozdzielanie członów kolokacji kropkami ("w czółko. Polodowcowe", "dzikich. Kaczek." ) i osadzanie każdego z nich w odrębnym kontekście, przez co ciągłość jest - tylko lub aż - frazeologiczna. Podoba mi się "kreacja poza wszelką dialektyką" (dzieworództwo?) Podziwiam kunsztowność, z jaką splatasz w wierszu słowa i obrazy, w sposób wyrafinowany, różnymi "ściegami". Podsumowując: zgadzam się, że jest to utwór do pewnego stopnia zdezintegrowany, jednak w moim przekonaniu jest to zdecydowanie - by posłużyć się tytułem książki Kazimierza Dąbrowskiego - dezintegracja pozytywna: z niejasności wypływa wielość interpretacji, łańcuchowa nieciągłość podkreśla głębszą, szkatułkową strukturę. Świetna mz, wielowymiarowa całość. Pozdrawiam serdecznie