Palił jednego papierosa za drugim i nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Dopiero drobny deszcz, z sykiem gaszący kolejną zapałkę, wyrwał go z zamyślenia. Rzucił niedopałek na ziemię i ze zdziwieniem zauważył, że leży ich już tam wiele. Kołysząc się niezgrabnie, wciskał je w piasek czubkiem buta i mamrotał odpowiedzi na pytania, na które jeszcze przed godziną nie potrafił znaleźć słów.

Owszem, wieczór był miły, jak zawsze, rozmawiali o wszystkim i o niczym, słuchali muzyki, lecz wspominając wspólny czas, zauważył, że była inna niż zwykle. Usiłował zmienić temat, opowiadał dowcipy, śmiała się z przymusem, sztywno, na pożegnanie pomachała mu ręką prawie bezradnie, ciągle jednak szukając w jego oczach odpowiedzi. Poczuł się nieswojo, odwrócił gwałtownie, początkowo niemal biegł, gnany buntem przeciwko czemuś nieokreślonemu, potem zwolnił. Od tego momentu nie potrafił opanować eksplozji natrętnych myśli, doprowadzających do zawrotu głowy.

Deszcz przeszedł w ulewę, ostre światło błyskawic powielało się w strugach wody upiornym fioletem, a on zobaczył nagle następny dzień i wszystkie pozostałe dni swojego życia. Widział ich pustkę, chłód… ujrzał bezsens samotności.

Zawrócił.

Stopy grzęzły w rozmokłej ziemi, gałęzie szarpały ubranie, ale nie zwracał na to uwagi, był już blisko.

Zadzwonił.

Otworzyła natychmiast, ciągle jeszcze z tym samym uśmiechem zagubionego dziecka na twarzy. Postąpił krok naprzód. Stał w kałuży spływającej po nim wody, w chmurze zapachu zbutwiałych liści, błota, nikotyny i zmiażdżonych ślimaków, był przeciętnym mężczyzną, miał lekką wadę wymowy, rozkojarzone spojrzenie krótkowidza i Bóg raczył wiedzieć, co ta kobieta w nim widziała.

Bez słowa zarzuciła mu ramiona na szyję. Stał sztywno, uporczywie i bez sensu skupiony na odliczaniu pulsu rozszalałej nagle, przyciśniętej jej palcem tętnicy i, zda się bez końca, rozpamiętywał ten moment, gdzieś tam, w połowie drogi, kiedy zrozumiał, że już dawno przestała to być tylko przyjaźń…