Przyznam, że nie jestem zachwycona Twoim wierszem, Walburga.
I bynajmniej nie z powodu pruderii, lecz ze sposobu podania tej "potrawy".

Po pierwsze - nie przepadam za rymami gramatycznymi. Nawet nie wiem, czy "zębami/dziąsłami" nie jest zupełnie przypadkowe.
Po drugie - niezręczne są sformułowania typu "się schowały/się rozbijając", chociaż być może starałaś się utrzymać rytm wersów.
Ale jeżeli tak, to tyle razy go łamiesz, że lepiej już byłoby poprowadzić bardziej naturalną narrację.
A po trzecie - dosłowność. W tym przypadku jest trywialna.

W sumie - nie moja bajka.

Dobrego.

tu faktycznie wdał się niepotrzebny rym, a wiersz przeca biały
Ale małe słów gięcie - cięcie i może być po rymie.

Mocny tekst, momentami nieco prowokacyjnie brzmiący, nawet z lekką dozą czegoś, po czym można się obruszyć ze wstrętem, ale nie każdy wiersz musi być o miłości, czułości czy ptaszkach wiosennych.
A brud życia, a to, co boli i wkurza?
To też należy ująć w wiersze i określić.
Ja tu widzę kłębowisko zatrutych uczuć, ludzkiej odrazy, agresji i wściekłości na zastałą sytuację.
Wiersz pewnie w swoim założeniu miał być prosty i niewydumany, i tak go odbieram.
Pewne słowa można by tu zastąpić innymi, ale to już wybór autora.
Utwór ten chyba nie miał się podobać, miał oddać nieco brudnych, ale ludzkich odczuć i może dlatego jego ekspresja jest twarda i brutalna.
A w prostocie siła

Ach, Walburgo, drażniące uwagę i przez to niedające przejść obok siebie obojętnie wersy Dobrze, że tu zajrzałem, bo dla mnie podane to w sposób wcale nie ordynarny, wcale nie banalny czy pretensjonalny, ale bezkompromisowo życiowy

Wiersz jest prosty, przekaz jasny i celnie wymierzony. Może to jeszcze za wcześnie, by szukać pierwszego siwego włosa, lecz refleksja przyszła sama i prędko po tym utworze mnie nie opuści.

Pozdrawiam późnozimowo

Na pewno nie jest to wiersz dla cioci na imieniny (choć omawia problem niejednego wujaszka). Zawiera wulgarność, choć niewyrażoną (i chyba chyba dobrze że nie) wulgaryzmami. Odczytuję w nim gniew, ale co go wywołało? Upokorzenie? Strach? Uwięzienie w czasie, który nieubłaganie mija, który nie tylko powoduje wypadanie zębów i siwienie włosów łonowych, ale niszczy też miłość fizyczną?
Mam wrażenie jednak, że ten gniew kieruje się w stronę adresata wiersza, nazwanego "pałą z porcelany". A przecież on nie od odpowiada za przemijanie. Poza tym sam mu podlega (siwe "siwizna twoich włosów łonowych). Może więc jest w tym wierszu rozpacz z powodu wykorzystania seksualnego? Nie wszystko jest jasne jak dla mnie.