Jak liczne pytania o niego zadałem.
Zbyt wiele ich w tym krótkim istnieniu.
Bez wiary kiedyś odpowiedzi szukałem.
Czy się łudziłem na ich znalezienie.
Okrutną prawdę sam sobie uświadomiłem.

Nie wiem czy u kogoś pomocy szukać.
Chciałbym bardzo choć jedną znaleźć.
By drogę w tej ciemności odnaleźć.
Nie iść nią jak całkiem ociemniały.
Lecz widząc światłem wiary w sens istnienia.
Kochający siebie, bliskich. kpiący z wrogów, przeciwności.

Idę sam nie wiem w którą stronę.
Idę nie rozpoznając nic dookoła.
Jaki ma sens? Czy to w ogóle ma sens?
Beznadziejne koło codziennej egzystencji.
Chciałbym wiedzieć co to spokój, cisza, ukojenie.

Patrząc na tą szarość, błękitu zaćmienie.
Słońca promienie zaginione w popiele.
Widzę tylko ciemność beznadziei życia.
Czerń bardziej czarna, jasnych brak kolorów.
Nie tak dalsze życie sobie wyobrażałem.

Me pasje, nadzieje dawno odeszły w zapomnienie.
Niegdyś bez nich chwili nie spędziłem.
Dziś...tak nie wiele po sobie zostawię.

Chciałbym w pamięci choćby nielicznych pozostać.
By po zmroku ktoś światełko mi położył.
Bym mógł w spokoju dalszą drogę przebyć.
Lecz to tylko złudne marzenie.

Tyle marzeń, ambicji budowanych na determinacji.
Powoli i ta się wypala nie dając ukojenia.
Słowa "Ja ci pokaże" przestały oskrzydlać.
Wiara w fundamentach zachwiana.
Dziś tylko jedno mym sercem kieruje.

Chciałbym być dla kogoś kimś ważnym.
Nie wielu dało mi odczuć mą użyteczność.
Zbyt wielu pokazało niechęć do mej osoby.
Chciałbym wierzyć że coś zmienię.
Nie potrafię, nie umiem, bardzo chce.

Mijają kolejne godziny, tygodnie, lata.
Wciąż te same myśli błądzące wokół jednej.
Gaśnie me niedawne pragnienie istnienia.
Dziś już tylko ona pozostaje.
Ukazuje mój sens istnienia dla świata.

W ciemności szukam nadaremne ukojenia.
Kiedyś szukałem sensu, dziś....końca cierpienia.
Upadły zbyt nisko bym mógł sam się podnieść.
Nikt pomocnej dłoni nie wyciągnie bym żył.
Na co ja liczyłem?
Chciałem żyć, dziś....tylko o śmierci śnić.