3/02/2013

Moja Droga Amatorko,

po co to wszystko robimy? Dla kogo? Czy mamy do tego prawo? To te niespełnione pragnienia?
Kiedy poczujemy ulgę? Kiedy poczujemy przesyt?
Te ciągłe gonitwy myśli, nakładające się na siebie obrazy, nieaktualne emocje.
To wszystko jest bardzo męczące. Przeszłość jest męcząca, ale przyszłość niepewna. Co z rzeczywistością?
Tak, masz racje, to ta nieustanna ucieczka, ale przed czym? Prawdą? Ta maskarada wciąż trwa.

Nie musimy się niczego obawiać,
JS

3/05/2013

Moja Droga Amatorko,

ludzie w snach są nieruchomi, jakby zapatrzeni w siebie, we mnie, w nas, w coś.
Ich twarze są niewyraźne, rozmyte, jakby nie liczyło się nic oprócz emocji, uczuć i tego, co przeżyli.
To tak, jak na fotografiach.Tego nie można zobaczyć.
Świadome sny stały się strasznie uciążliwe, trudne do zbadania. Wydobywają z nas to, co zechcą.

Czy istnieje jakiś przekaz? Utożsamianie się z obrazem? Czy stać nas na coś głębszego?

Nasza świadomość zatraciła się w myślach,
JS

3/11/2013

Moja Droga Amatorko,

to poczucie bezsilności, o którym wspomniałaś, jest naszą codziennością.
Prawdopodobnie tę bezsilność i wątpliwość staram się za każdym razem sfotografować, a może tak mi się tylko wydaje?

Przecież musi być coś, co nas ze sobą łączy.
Musi być coś, czego nie potrafimy do końca zdefiniować.

Całe nasze życie jest tylko jednym, wielkim powtórzeniem, przypomnieniem,
JS

3/11/2013

Moja Droga Amatorko,

te nieprawidłowości na fotografiach, ten niepowabny czarno biały obraz, te niedomówienia,
te linie papilarne, ta niewyrazistość przekazu, ta niepewność dojrzałości, ten niepokój nadziei,
ta rozkosz poczęcia obrazu, te konotacje- to przecież my sami.

Kolor jest tylko dekoracją zdjęcia,
JS