Lunapark o północy - Magicu
Proza » Obyczajowe » Lunapark o północy
A A A

- Pip..., pip..., pip..., pip... - Sygnał maszynerii, kontrolującej czynności witalne pacjentów, wbijał mu się w mózg niczym gwoźdź w spróchniały pień drzewa. Zaczerwienione oczy piekły od wpatrywania się w jeden punkt, a skostniałe palce zaciskały się kurczowo na twardych poręczach plastikowego krzesła.
Nie wiedział, jak długo już siedzi w tej samej pozycji, zgarbiony, zagryzając wargi do krwi. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że nie mogło minąć zbyt wiele czasu od chwili, gdy trzech lekarzy, rozkładając ręce, wytłumaczyło mu, iż nic więcej nie są w stanie dla niej zrobić.
Pod wpływem tych kilku prostych słów jego świat legł w gruzach.
Nie potrafił wyobrazić sobie dalszego życia bez Agnieszki. Bez jej łagodnych, zielonych oczu, bez nieśmiałego uśmiechu i delikatnego dotyku zgrabnych, szczupłych dłoni. Była wszystkim, co miał. Tylko dzięki niej tak naprawdę funkcjonował. Znalazł w niej ostoję, zrozumienie i miłość, o istnieniu których nie miał wcześniej najmniejszego nawet pojęcia, i po wielu latach spędzonych w samotności mógł w końcu stwierdzić, że jest szczęśliwy. A teraz, w jednej chwili, wszystko to zostało mu odebrane.
Rak mózgu rozrastał się w szybkim tempie, sięgając krwiożerczymi mackami regionów, do których lekarze nie mieli dostępu. Żaden z nich nie odważył się przeprowadzić koniecznej operacji, mimo iż mężczyzna błagał ich prawie na kolanach, ofiarowując za pomoc bajeczne sumy. Był w stanie pozbyć się wszystkich dóbr materialnych, byle tylko zatrzymać przy sobie miłość swojego życia. Niestety, nikt nie chciał ich od niego przyjąć.
Gdy chemioterapia nie poskutkowała, a stan Agnieszki pogarszał się z dnia na dzień, zrezygnowano z wszelkich działań, mogących prowadzić do wyzdrowienia i zapewniono jej tylko wystarczającą ilość morfiny oraz wąskie, metalowe łóżko, w którym miała umrzeć.
W żaden sposób nie potrafił się z tym pogodzić. Przecież ta wspaniała istota nie mogła skończyć tak beznamiętnie, otumaniona środkami przeciwbólowymi, wśród bezdusznych maszyn i obojętnych ludzi. Nie zasłużyła sobie na to.
- Jarek? - od strony łóżka dobiegł niewyraźny szept.
- Jestem tutaj, najdroższa. Nie przemęczaj się.
Przesunął krzesło odrobinę do przodu, biorąc jej drobną, szarą jak papier dłoń w swoje spracowane ręce.
- Pamiętasz, gdzie się poznaliśmy? - zapytała po chwili.
- Jakże mógłbym zapomnieć. To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu.
- W moim też – odpowiedziała cichutko. – Chciałabym jeszcze raz móc się tam znaleźć – dodała, zamykając oczy.
- Przysięgam na naszą miłość, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by ci to umożliwić – szepnął, przełykając łzy.
Nie był pewien, czy go usłyszała. Nie przejął się tym. Najważniejsze, że już wiedział, jak będą wyglądać jego kolejne kroki. Otrzymał misję, na której mógł skupić całą swoją uwagę i nagle zaczął wierzyć w jej powodzenie. Wstał z krzesła, z czułością pogładził żonę po policzku, po czym ruszył na poszukiwania człowieka, mogącego pomóc mu w realizacji planów.

* * *

W samochodzie panował upał. Mimo że temperatura na zewnątrz wciąż sięgała osiemnastu stopni powyżej zera, a po plecach nieustannie spływały mu strużki potu, włączył ogrzewanie na maksimum. Agnieszka tak strasznie marzła. Siedziała teraz na przednim siedzeniu, opatulona kocem po samą szyje, sprawiając wrażenie pogrążonej we śnie.
Nie było łatwo wyciągnąć jej ze szponów służby zdrowia. Na początku zamierzał tylko uzyskać pozwolenie na krótką przepustkę, niestety, srodze się zawiódł. Gromada konowałów, która wcześniej spisała jego żonę na straty, teraz nagle zaczęła wyliczać mu korzyści, płynące ze stałej opieki lekarskiej. Zdenerwował się w końcu i zażądał bezzwłocznego wypisania żony ze szpitala, czym narobił sobie śmiertelnych wrogów wśród personelu medycznego. Nie dał się jednak zastraszyć, chociaż w pewnym momencie grożono mu nawet policją. Uparł się, że spełni ostatnie życzenie Agnieszki, niezależnie od tego, kto stanie mu na drodze.
Ordynator oddziału onkologicznego poddał się w końcu, podpisując odpowiednie dokumenty i mrucząc przy tym pod nosem coś o nieodpowiedzialnych młokosach. Nie omieszkał również zaznaczyć w aktach, iż pacjentka wyszła ze szpitala na własne życzenie, na wypadek – jak to określił – prawdopodobnych komplikacji.
Nikt nie był w stanie jednak wpłynąć na zmianę planów Jarka. Mężczyzna wiedział, że nie przywróci zdrowia ukochanej, ale przynajmniej wyczaruje na jej twarzy uśmiech. Czego nie można było powiedzieć o praktykach lekarskich.
Bez słowa wrócił do pokoju żony, gdzie zastał dwie wrogo nastawione do niego pielęgniarki. Zignorował je, skupiając całą uwagę na Agnieszce.
- Zabieram cię stąd, skarbie – powiedział, stając w pewnej odległości od łóżka.
Nie chciał przeszkadzać w odłączaniu aparatury oraz wyciąganiu z ciała żony przeróżnych rurek. Poza tym bał się tego widoku.
- Wiem. - Dziewczyna uśmiechnęła się niewyraźnie. - Siostry zdążyły mi już o tym powiedzieć. - Cieszę się – dodała jeszcze.
Jej słowa były dla niego potwierdzeniem słuszności postępowania. Odprężył się odrobinę. Jego usta poruszyły się bezgłośnie, jednak nic nie powiedział. Tak bardzo cię kocham – pomyślał tylko.
W międzyczasie pielęgniarki skończyły swoją pracę.
- Tutaj są lekarstwa, które pańska żona musi regularnie zażywać – powiedziała jedna z nich, wskazując z ponurym wyrazem twarzy na niewielką, metalową szafkę.
Stało na niej kilka identycznie wyglądających buteleczek, po brzegi wypełnionych pigułkami. Skinął głową w podziękowaniu, a potem spojrzał ostentacyjnie na zegarek. Chciał jak najszybciej opuścić ponury budynek.
Na podstawionym przez pielęgniarza wózku inwalidzkim zawiózł Agnieszkę do podziemnego garażu i ostrożnie usadził w samochodzie. Wyglądała na zmęczoną, ale oczy jej błyszczały jak u dziecka oczekującego na przyjście Świętego Mikołaja, a policzki nabrały rumieńców.
W trakcie jazdy nie rozmawiali ze sobą. Już jakiś czas temu nauczyli się spędzać w ten sposób wspólne chwile. Nie potrzebowali wielu słów, by cieszyć się swoją bliskością. Zresztą, co w ich sytuacji można było jeszcze powiedzieć?
Po kilkunastu minutach dotarli na niewielki parking, położony wśród drzew, na wzgórzu za miastem. W ciągu dnia był on zazwyczaj wypełniony po brzegi, jednak krótko przed północą świecił pustkami.
Jarek zatrzymał samochód tuż przy zejściu na taras widokowy, po czym wyłączył silnik. Siedział jeszcze przez chwilę w bezruchu, zaciskając kurczowo palce na kierownicy. Wiedział, że musi być silny. Na rozpacz będzie miał jeszcze wystarczająco dużo czasu. W końcu odwrócił się w stronę Agnieszki, kładąc jej dłoń na ramieniu.
- Kochanie, jesteśmy na miejscu – powiedział łagodnie.
Dziewczyna otworzyła oczy. Przez kilka sekund sprawiała wrażenie zupełnie zdezorientowanej.
- Miałam cudowny sen – wyszeptała po chwili. - Ocean, piaszczysta plaża i my, skąpani w promieniach słońca.
Mężczyzna wyczuł w jej głosie nietłumioną tęsknotę.
- Jak tylko poczujesz się lepiej, możemy wybrać się, dokąd tylko zechcesz. Sri Lanka, Tajlandia, Kalifornia...
Nie odpowiedziała. Odwróciła tylko wzrok, wyglądając przez szybę. W świetle księżyca dostrzegł w kąciku jej oka błyszczącą łzę.
- Poczekaj jeszcze przez moment – powiedział szybko. - Ja wszystko przygotuję i zaraz po ciebie przyjdę.
Pokiwała głową, jednak więcej na niego nie spojrzała.
Wysiadł pośpiesznie z samochodu, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Noc była bezchmurna i wciąż jeszcze bardzo ciepła. Skryte w półmroku korony drzew szeleściły, poruszane łagodnymi podmuchami lipcowego wiatru. Jarek wyciągnął z bagażnika potrzebne rzeczy, zakupione po drodze w całodobowym supermarkecie, po czym ruszył na poszukiwanie odpowiedniego miejsca. Świadomie zrezygnował z tarasu widokowego. Chociaż o tej porze byli tam zupełnie sami, nie chciał, by jakiś nocny wędrowca niespodziewanie ich zaskoczył.
Skierował kroki w stronę położonej trochę z boku, wąskiej ścieżki. Nie odwiedzał tego miejsca już od dobrych kilku lat, miał jednak nadzieję, że okolica w tym czasie nie za bardzo się zmieniła. Tak też w istocie było. Po kilkudziesięciu metrach dotarł do ukrytej wśród drzew, niewielkiej polany. Doskonałe miejsce – pomyślał, rozkładając koc na wilgotnej od rosy trawie. - Agnieszka będzie zachwycona. Z wiklinowego kosza wyciągnął przyniesione smakołyki: soczyste truskawki, dojrzałe banany i kiść czerwonych winogron. Poza tym, na kocu znalazła się również ogromna bombonierka oraz dwie puszki musującego wina. Wiedział, że alkohol nie bardzo pasował do lekarstw zażywanych przez Agnieszkę, jednak brutalna świadomość, że nic nie jest w stanie jej już zaszkodzić, pozwoliła tym razem na odrobinę szaleństwa.
Przez kilka sekund przypatrywał się swojemu dziełu, po czym szybkim krokiem wrócił na parking. Drzwi samochodu były otwarte, a jego żona stała oparta o maskę, z twarzą uniesioną w stronę gwiazd.
- Dlaczego na mnie nie poczekałaś? - zapytał z odrobiną wyrzutu w głosie. - Nie powinnaś się przemęczać.
- Nie mogłam już dłużej usiedzieć, zamknięta w tym ciasnym pudle – odpowiedziała, nie otwierając oczu. - Musiałam odetchnąć świeżym powietrzem. Tak długo tego nie robiłam.
Doskonale potrafił ją zrozumieć, wszakże ostatnie tygodnie spędziła uwięziona w sterylnych ścianach szpitala. Nie mówiąc nic więcej, podniósł z ziemi porzucony przez nią koc, zamknął samochód, po czym bez słowa wziął ją na ręce. Była leciutka niczym kilkuletnie dziecko. Zawsze należała do szczupłych, a w ciągu ostatniego roku straciła ponadto prawie dziesięć kilogramów.
Wtulił twarz w delikatną skórę jej szyi, starając się chociaż przez chwilę nie myśleć o nękającej ją chorobie. Nie do końca mu się o udało. Agnieszka przywarła do niego całym ciałem. Poczuł, jak drży,więc nie zwlekając dłużej, ruszył w stronę przygotowanego uprzednio miejsca. Na polanie zatrzymał się, nie wypuszczając żony z objęć.
- Jeśli tylko będziesz miała dosyć, daj znać. Natychmiast zabiorę cię do domu. A teraz otwórz oczy – wyszeptał jej prosto do ucha.
Skinęła głową, po czym posłusznie uniosła powieki, intuicyjnie przenosząc wzrok w stronę rozciągającej się przed nimi panoramy. Jarek poczuł, jak ze świstem wciąga powietrze, a chwilę później do jego uszu dotarł jej cichutki śmiech. Wiedział, że trafił w dziesiątkę. Ostrożnie usadził dziewczynę na kocu i dokładnie ją przykrył. Sam usiadł tuż za nią, czule obejmując jej szczupłe ramiona, po czym spojrzał w tym samym kierunku.
W niewielkiej kotlinie otoczonej gęstym lasem, leżało ich miasto, mimo późnej pory, wciąż tętniące życiem. Jego główną atrakcją i zarazem największą dumą mieszkańców był ogromny lunapark, znajdujący się u stóp wzgórza, na szczycie którego zajęli miejsce.
Wzrok mężczyzny spoczął na diabelskim kole, oświetlonym dziesiątkami różnokolorowych żarówek. To właśnie na nim poprosił Agnieszkę o rękę. Zamknął oczy, a jego serce ścisnął potworny ból.
- Dziękuję – usłyszał jej szept.
Nie odpowiedział. Nie był w stanie. Przytulił tylko żonę do piersi, składając na jej skroni delikatny pocałunek.

* * *

Łagodna noc powoli ustępowała miejsca słonecznemu porankowi, a oni wciąż siedzieli blisko siebie, wpatrzeni w symbol ich miłości. Agnieszka znużona, ale szczęśliwa, złożyła w końcu głowę na ramieniu męża i zamknęła oczy. Po kilku minutach odprężyła się. Jej ciało zaczęło robić się coraz cięższe, a oddech spowolnił. Serce biło jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu, w zupełnej ciszy, zatrzymało swój bieg.
Jarek całym sobą wyczuł moment, w którym boska energia opuściła nieprzydatną, ziemską powłokę. Nie drgnął nawet, tylko po jego policzkach potoczyły się dwie ogromne, gorące łzy.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Magicu · dnia 19.03.2013 09:57 · Czytań: 789 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 10
Komentarze
Elwira dnia 19.03.2013 11:43
Cytat:
Zaczerwienione oczy piekły go od wpatrywania się

go zbędne
Cytat:
gdy trzech lekarzy(,) rozkładając ręce, wytłumaczyło

Cytat:
mógł w końcu stwierdzić, że jest się szczęśliwy.

się zbędne
Cytat:
sięgając swoimi krwiożerczymi mackami regionów

swoimi zbędne
Cytat:
- Jarek? - Od strony łóżka dobiegł go jej niewyraźny szept.

od - małą literą, go, jej zbędne
Cytat:
Pamiętasz(,) gdzie się poznaliśmy

Cytat:
Nie był pewien(,) czy go usłyszała.

Cytat:
skupić całą swoją uwagę

swoją zbędne
Cytat:
Mimo, że temperatura na zewnątrz

bez przecinka, mimo od że nigdy nie dzieli przecinek
Cytat:
Nie było wcale łatwo wyciągnąć jej ze szponów służby

wcale - zbędne, wyciągnąć (kogo?) ją
Cytat:
astał dwie, wrogo nastawione do niego pielęgniarki.

bez przecinka, do siebie
Cytat:
skupiając całą swoją uwagę na Agnieszce.

swoją zbędne
Cytat:
Odprężył się odrobinę. Jego usta poruszyły się bezgłośnie,

2 razy się za blisko
Cytat:
warzy na niewielką(,) metalową szafkę.

Cytat:
Chciał, jak najszybciej, opuścić przytłaczający go budynek.

oba przecinki zbędne i może niech ten budynek będzie ponury albo przytłaczająca atmosfera budynku
Cytat:
jak u dziecka(,) oczekującego na przyjście

Cytat:
na wzgórzu(,) za miastem.

Cytat:
Jarek wyciągnął z bagażnika potrzebne mu rzecz

mu zbędne
Cytat:
położonej trochę z boku(,) wąskiej ścieżki.

Cytat:
Drzwi samochodu były otwarte(,) a jego żona stała oparta

Cytat:
Nie do końca mu się o udało.

wyrzuć zabłąkane o
Cytat:
jak ze świstem wciąga powietrze(,) a chwilę później do jego uszu dotarł

Cytat:
mimo późnej pory(,) wciąż tętniące życiem

Cytat:
Zamknął oczy(,) a jego serce ścisnął potworny ból.

Cytat:
Agnieszka, znużona(,) ale szczęśliwa, złożyła

Cytat:
energia opuściła, nieprzydatną już do niczego

bez przecinka i wyrzuciłabym "do niczego"

Smutne to opowiadanie, ale ma w sobie też coś pozytywnego. To miłość, która połączyła tych dwoje. Często jest tak, że choroba przytłacza, przerasta, chce się od niej uciec. Twój boater nie bał się niczego. Może jego postępowanie było bezsensownym, głupim i nieodpowiedzialnym, ale dało szczęście jemu i jego żonie. Czy w ich sytuacji to nie jest włąśnie to, czego potrzebowali najbardziej?
Piękne, poruszające, pełne ciepła opowiadanie.
Pozdrawiam serdecznie.
al-szamanka dnia 19.03.2013 12:27 Ocena: Świetne!
Cytat:
Nie drgnął nawet, tylko po jego po­li­cz­ka­ch po­to­czyły się dwie ogro­m­ne, gorące łzy.


Po moich policzkach też się potoczyły :( :( :(
Niby od samego poczatku wszystko jasne, zakończenie też, a jednak wsiąka się w opowiadanie całą duszą.
Wzruszająco, łagodnie opisane ostatnie chwile pięknej miłości.

Jedyne co mi nie pasuje, to często powtarzająca się dziewczyna - Agnieszka, żona, ona, jej, nią, albo wcale, bo przecież wiemy o kim mowa.
Np.
- Kochanie, jesteśmy na miejscu – powiedział łagodnie.
Dziewczyna otworzyła oczy.


Wystarczy: Otworzyła oczy.


Pozdrawiam mocno wzruszona :)
Wasinka dnia 19.03.2013 14:06
Ojej, niby w sumie banalnie i prosto, bo to przecież historia właśnie ludzka, życiowa, ale dała mi popalić. W sensie wzruszenia. Ech, takie tematy zawsze na mnie działają...

Ewentualnie:
Cytat:
- Pip..., pip..., pip..., pip...
- przecinki niepotrzebne
Cytat:
mógł skupić całą swoją uwagę
- można bez "swoją"
Cytat:
człowi­e­ka, mogącego pomóc
- nie dawałabym przecinka
Cytat:
po samą szyje,
- szyję
Cytat:
korzyści, płynące ze stałej opi­e­ki le­ka­r­ski­ej
zbędny przecinek
Cytat:
Poza tym, na kocu
- tutaj także
Cytat:
W nie­wi­e­l­ki­ej ko­tli­nie oto­czo­nej gęstym lasem, leżało ich
- bez przecinka
Cytat:
mimo późnej pory, wciąż tętniące życiem
- przecinek zbędnym jest

Aha, miałam wrażenie nadmiernie używanego "po czym".

Pozdrawiam roztopowo.
Dobra Cobra dnia 19.03.2013 15:05
Dramat, normalnie! Ale trochę infantylnie podany. Nie będę się wcinał w krytykę utworu (powyżej) ale jak dla mnie zbyt wiele dziecinności w tej opowieści. Zbyt wiele młodzianctwa.

Ale problem palący i już nie raz poruszany nałamach kina i literatury różnego kalibru. I za odwagę do zmierzenia się z tematem chylę kapelusza!



Ukłony,

Dobra Cobra
pablovsky dnia 19.03.2013 15:31 Ocena: Dobre
Jak dla mnie bardzo ładnie napisane opowiadanie o miłości, śmierci, rozstaniu.

Dobra Cobra napisał:
jak dla mnie zbyt wiele dziecinności w tej opowieści. Zbyt wiele młodzianctwa.


Może i racja, ale przecież to mogli być młodzi ludzie, tego nie wiemy. A miłość jest nieprzewidywalna. I do wszystkiego może w takich chwilach człowieka "zachęcić".

Nie napiszę, że się wzruszyłem, bo tak nie było, ale gdzieś tam, wewnątrz duszy, smutek przez chwilę się pojawił. Nigdy nie czytałem harlequina, ale tak mi się jakoś skojarzyło, że pewnie w tamtych książkach jest wiele podobnych historii o miłości.
Pozdrawiam.
Anima dnia 19.03.2013 18:30
Witaj! Bardzo szybko i płynnie czytało mi się Twój tekst. Miła, lekka lektura, jak wspomniano wyżej - nieco w stylu Harlequinów. Te prawdziwie królewskie prezenty, te bajeczne obietnice podróży, ta kolacja wyjęta żywcem z komedii romantycznej, a na zwieńczenie opowieści - ta karuzela, niby ta z miasta zakochanych rodem. Ach! Nie dziwię się poprzednikom płci męskiej, że nie przemawiała do nich ta (umiarkowanie wszakże) cukierkowa idylla, bowiem wszystkie wymienione przeze mnie ekstrawagancje są marzeniem kobiet. Być tak kochaną jak owa Agnieszka- ha, to dopiero coś!
Poruszasz także temat śmierci, ba, robisz to, moim zdaniem, jak należy, subtelnie, ale unikając mogącej drażnić powierzchowności; nie uogólniasz. Mimo to nie mogę oprzeć się wrażenie, że nadal niełatwe te sprawy (choroba, cierpienie) przedstawiasz tak, by pasowały stylem i treścią do konwencji romansów.
Jeśli o stylu mowa, to znowuż, jak sądzę, przypomina ten, którym pisane są Harlequiny. Jest prosty, klarowny, czasami nieco "umajony" wysublimowanymi wyrażeniami, które, jeśli mam być szczera, wydaje mi się nieco sztuczne, ale dobrze pasują do obranej konwencji.
Wyłapałam kilka drobiazgów (to raczej sugestie, oparte na subiektywnych odczuciach).

Cytat:
Rak mózgu roz­ra­stał się w szyb­kim tem­pie, sięgając krwiożer­czy­mi mac­ka­mi re­gionów, do których le­ka­rze nie mieli dostępu.
- przenośnia nie do końca trafiona; rak nie ma macek, a szczypce;

Cytat:
po­wie­dział, stając w pew­nej odległości od łóżka.
- to "w pewnej odległości" wydaje mi się zbyt ogólne; może zastąpić to czymś w rodzaju "nieopodal" albo sprecyzować, jaka to była odległość?

Cytat:
po­twier­dze­niem słuszności postępo­wa­nia
- trzy rzeczowniki obok siebie to troszkę za dużo;

Cytat:
jej szyi, sta­rając się cho­ciaż przez chwilę nie myśleć o nękającej ją cho­ro­bie
- odbieram to tak, jakby to szyję nękała choroba;

Cytat:
Nie drgnął nawet, tylko po jego po­licz­kach po­to­czyły się dwie ogrom­ne, gorące łzy.
- trochę mi to nie brzmi (zwłaszcza jak na puentę); może "Nie drgnął nawet, LECZ/GDY po jego policzkach(...)" lub "(...) nawet; po jego policzkach potoczyły się jednak (...)?

Pozdrawiam słonecznie! :)
henrykinho dnia 19.03.2013 21:41
Fabuły nie będę komentował - bo jest oczywista. Nie ma elementu zaskoczenia, mam wrażenie, jakbym znał tę historię, jakbym czytał już wielokrotnie - stąd pozornie smutna opowieść mnie nie ruszyła (no, i jestem facetem).
Co do stylu pisania sprawy mają się zupełnie inaczej - jest bardzo dobry. Zachęca, nie męczy, ma wszystko, czego prozie trzeba, zwyczajnie ciągnie ten tekst. Mam nadzieję, że wykorzystasz potencjał w dobrym celu - nie czytałem jeszcze pozostałych twoich opowiadań, stąd czas przyszły ;)

pozdrawiam
zajacanka dnia 20.03.2013 20:27
No, smutne, choć od początku znałam zakończenie. To jak ze śmiercią: wszyscy wiedzą, że ktoś umrze, niby powinni być przygotowani, a jak przychodzi co do czego, to i tak jest zaskoczenie. Dobrze podane.
JaneE dnia 21.03.2013 15:23
Magicu, masz piękny styl. Prowadzisz czytelnika przez opowiadaną historię bardzo delikatnie i miękko.
Mam jednak uwagi co do treści. Dla mnie jest zbyt banalna. I nie chodzi mi tu o samą historię, bo ona jest ponadczasowa. Chodzi o "dodatki", których używasz aby stworzyć nastrój.
Lunapark, kiście winogron, sen dziewczyny z oceanem i piaszczystą plażą. To wszystko jest zbyt oczywiste, to wszystko już gdzieś było.

pozdrawiam :)
Magicu dnia 05.04.2013 21:15
Bardzo przepraszam, że dopiero teraz dziękuję za komentarze. :p Muszę przyznać, że tekst ten był swojego rodzaju eksperymentem. Różni ludzie zarzucają mi, że moje teksty są schematyczne. Przyznaję się bez bicia, że to prawda. Jestem jednak zdania, że nawet najbardziej przewidywalny tekst może wzbudzić w czytelniku emocje. Myślę, że w pewien sposób mi się to udało.
Pozdrawiam
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 13:24
Dziękuję za życzenia »
Kazjuno
29/03/2024 13:06
Dzięki Ci Marku za komentarz. Do tego zdecydowanie… »
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:86
Najnowszy:wrodinam