Prosty utwór, jasny w przesłaniu, osadzony na naturalnej prostocie, i poprzez to czytelny i nieprzekombinowany.
Jak mała migawka z życia, które każdego dnia nas z czegoś okrada.
To właśnie element przemijania tu wyczuwam.
Ale takiego "nowoczesnego", wbrew naturze, wbrew człowiekowi, w poprzek tradycji i utrwalonym sentymentom.
W paru zaledwie wersach ukazałaś pazerność dzisiejszego obywatela świata, który nie szanuje już natury, bo nie ma z niej dochodów, patrząc tylko, gdzie i jak zbić fortunę.
A nasze wspomnienia?
Trawa zielona, staw pełen złotych karasi?
Co z tym?
To przegrywa z brutalnym kapitalizmem, gdzie liczy się tylko budowanie kolejnych marketów zagranicznych koncernów w miejscach, gdzie rósł las lub było, np. boisko dla dzieci.
Znam z autopsji takie sytuacje.
I człowieka w człowieku ubywa, jak odbiera mu się naturę.
Wiersz na czasie, prosty i celny.