wiosenna, naiwna, lubi kontrasty. wzbiera kolorami,
układając się w różne kształty, tworzy siebie z doznań,
myśli, obrazów. taka najzwyklejsza, z wiarą w dom –
żywiczne szczapy dające bezwarunkowe ciepło.

upalnie, w porywach bez skali. w orzeźwiającym rannym
powietrzu toruje sobie drogę jeszcze niepewne światło*
kilka słów na pożegnanie, że zawsze i choćby najdalej,
wszystko jedno gdzie, przecież kocham. wiem.

inna perspektywa i dni niepewne bardziej, niż noce znaczone
synapsą. klik. szklana pogoda, szyby niebieskie**. chłodno.
miłość marszczy się, wiotczeje, jak owoce głogu zbierane
po pierwszych przymrozkach – zyskuje na aromacie.




* Maria Valtorta — Poemat Boga-Człowieka. Księga II
** Lombard – „Szklana pogoda”