stwierdzam:

może melodia uratowałaby ten tekst, bo jako wiersz, niestety słabiutko, rytmika zawodzi, skaczą sylaby jak chcą, raz na czternaście raz na dziewięć, powtórzenia, inwersja( no, tutaj podporządkowana dla rymu), spójrz tylko na ostatnią strofę:

W starych domach od wieków już nie chodzą zegary /14
A jest ich na ścianach pokoi bez liku /12
No a ludzie? Ich jest mało w owych domach starych /14
I wciąż chodzą dokoła donikąd /11

Mnie się podoba. Rzecz jasna - zgrzyta mi inwersja, i to bym, rzecz jasna, zmieniła. Mówię o pierwszym wersie.

może wyrównałabym opadanie - do dziesiątki w każdym ostatnim wersie:



- I jest ich tak dużo aż tak dużo.



- Zegary jak portrety pejzaże.

Ostatni wers jako pointa zostawiłabym w tej postaci.
Jasne, że można wyrównać. Ale i tak jest nieźle.
Zostawiam podobasia, pozdrawiam,

z.

Goro "No a lu­dzie? Ich jest mało w owych do­mach sta­rych
I cho­dzą do­ko­ła... do­ni­kąd", przeczytałam Twój wiersz o zegarach. Tak dawno powstał... że teraz pewnie nie pamiętasz, iż go napisałeś. Wiersz taki trochę straszny, np.
"W sta­rych do­mach ze­ga­ry utra­ci­ły już mowę
Kłam­stwa im za­sty­gły na okrą­głych twa­rzach
I już nigdy się pew­nie nie ode­zwą sło­wem". Jeżeli nie ma słów, to jest cisza - też dobra, ale nie na stałe. Tu przerywana stukaniem lasek o podłogę. W ogóle o takim zakłamywaniu rzeczywistości jest tutaj mowa. Ludziom trudno zaakceptować przemijanie. W ogóle ten "STARY DOM" to taki cmentarz, już też stary, bo nie słychać w nim nawet uderzeń łopaty o ziemię. Jest tylko masa medalionów - zdjęć. Zegary przestały chodzić. Żywi nawet też już nie odwiedzają, bo może są... również już nieżywi. Treść ciekawa, budowa trochę mniej, ale i tak gratulacje.