Obserwacja życia zwierząt i ich wzajemnych relacji, pozwala zauważyć pewne podobieństwo do relacji między ludźmi.

Najlepszy przykład to związki miłosne i rodzinne wśród ... słoni.

Według specjalistów w tej dziedzinie, słonie są najbardziej wrażliwe i - używając ludzkiego języka - taktowne i wierne spośród wszystkich zwierząt.

Słoń cierpliwie szuka swojej wybranki a gdy ją spotka, angażuje się nadzwyczaj uczuciowo.

Jego zauroczenie swoją ukochaną słonicą jest silne, ale zarazem niekrępujące jej wolności osobistej; nigdy nie zmusza jej do zaakceptowania swoich zalotów, cierpliwie czeka aż ona z własnej, nieprzymuszonej woli odpowie na jego – powiedzmy po ludzku – propozycje.

Codziennie wysyła jej sygnały czułości i przywiązania, pomaga w trudnościach pokonywania przeszkód naturalnych w przyrodzie, wyszukuje najlepsze kęsy pożywienia i zachęca do jedzenia (trudno tu użyć innego określenia, gdyż wyraz “żreć” jest raczej odpowiednikiem naszych, ludzkich zachowań)

Obejmuje często trąbą jej głowę i delikatnie muska uszy, a ponieważ nie umie pisać wierszy miłosnych, to próbuje przekonać swoja wybrankę czułą adoracją.

Gdy jednak słonica odrzuci zakochanego słonia – on zazwyczaj oddala się od stada i do końca życia wędruje smutny po bezdrożach i prawdopodobnie zostaje już samotnym na zawsze...

Ale jeżeli zostanie zaakceptowany, wtedy staje się szarmancki; nie odstępuje jej ani na krok, zrywa dla niej najlepsze liście z drzew, stara się o wolne miejsce przy wodopoju, a podczas kąpieli delikatnie spryskuje ją wodą i potem wysusza za pomocą trąby.

Słonie są bardzo dobrymi małżonkami. Jakbyśmy to znów po ludzku powiedzieli: nigdy się nie kłócą, ale mogą sobie udzielać co najwyżej kilku małych, pieszczotliwych kuksańców cienkimi ogonkami.

Są wierne swoim wybrankom i nie zdradzają w żadnym przypadku, a zakochują się tylko jeden raz i to na zawsze!

Słonicze żony są bardzo przywiązane do słoniczych mężów, a obecność w stadzie, nawet najbardziej przystojnego słonia, nie wzbudza u nich “ludzkich” emocji.

Są to oddane żony, dbają o dobrą atmosferę i nie nęci je rywalizacja o władze w stadzie. Oboje słońscy małżonkowie troszczą się o małe słoniki i zawsze mają na uwadze ich bezpieczeństwo.

Każdy słoń zna swoje miejsce w stadzie i do głowy mu nie przyjdzie zajmować lepszego miejsca aniżeli to, które jest mu przeznaczone.

Na co dzień – każdy niemal słoń zachowuje się adekwatnie do oceny rzeczywistości, czyli - najpierw ocenia to, co postrzega zmysłami, a potem dopiero podejmuje decyzje, ale już przy pomocy rozumu i dlatego tak ważną sprawą jest ochrona populacji słoni, by mogły służyć nam przez długie jeszcze wieki jako wzorce racjonalnych zachowań.

W relacjach młodych słoniątek przewija się raczej radość ze wspólnej zabawy. Nawet starsze słoniki nie wiedza co to znaczy być niegrzecznym, aroganckim i nieuczciwym - z wyjątkiem tych, które przebywają blisko ludzkich siedlisk i ich kultury.

Młodzież słonicza nie zna pozorów i nie udaje, że jest mądrzejsza od starych słoni - ojców i matek, ale słucha ich i uczy się, bo słoń może żyć nawet 80 lat, a często dłużej.

Zjadają tylko tyle pożywienia, ile ich organizm potrzebuje do prawidłowego funkcjonowania i nie obżerają się po ludzku.

Słonie nie spożywają żadnych używek, ponieważ nie mają takiej potrzeby, gdyż cieszą się pełnią wolności; nie muszą niczego - a mogą wszystko, czego chcą, a chcą zawsze tego, co jest dobre dla stada i rodziny.

Nie obawiają się niczego, co by tę wolność ograniczało ponieważ nie znają wartości pieniądza i pozbawione są instynktu ich posiadania....

Jak z tego opisu wynika - miłość nie jedno ma imię, a ta – spotykana w przyrodzie, może być powodem do wielu refleksji nad światem, w którym my żyjemy uważając niesłusznie, że kochać może jedynie istota, pysznie uważająca się za rozumną.

Dariusz Spanialski

materiał źródłowy: Magdalena Korzekwa  “Opoka”