Sen przyszedł do mnie szybko. Nie spóźnił się. Usiadł w fotelu przed kominkiem i zapytał: 
                 -Kochasz śnić?                
                - Oczywiście! Uwielbiam śnić. Poznaję różne opowieści, sytuacje i zdarzenia. Poznaję ludzi, rozmawiam z nimi. To niesamowite! – odparłem.        
Sen popatrzył na mnie, kiwnął głową i zapalił cygaro. Siedziałem naprzeciwko. Płomień w kominku dodawał otuchy. Sen palił. Trzeba przyznać, że potrafił palić z gracją. Wypuszczał kłęby dymu w kształcie kółek. Gdy się zaciągał, pojawiał się na jego twarzy delikatny uśmiech.               
                - Masz coś mocniejszego? – zapytał.    
                - Posiadam trzydziestoletnią whisky. Skusisz się?           
                - Uwielbiam whisky. Poproszę.               
                Wstałem i podszedłem do barku stojącego w roku pokoju. Wyciągnąłem butelkę trunku i nalałem do szklanki. Wróciłem na fotel.        
                 - Czy zasnę dziś? – zapytałem, nie podając mu szklanki.             
                 - Daj mi whisky – powiedział Sen. Brzmiało to jak rozkaz. Przestraszyłem się.
                 - Najpierw odpowiedz na pytanie – postawiłem warunek.       
                 - Poproszę szklankę z whisky – z uśmiechem powiedział Sen.
                 - Obiecujesz, że zasnę?              
                 - Zaśniesz! Tak, zaśniesz! Masz to, co chciałeś! A teraz daj mi szklankę! – krzyczał Sen.              
                 Podałem mu whisky. Wypił i wrócił do palenia cygara. Wydawało mi się, że cygara nie ubywa.            

                 - To cygaro jest prawdziwe?  - zadałem nieśmiało pytanie.                

                - Jeśli je palę, to jest prawdziwe. Nie zrozumiesz tego, gdyż mój świat różni się od Twojego marnego świata. Dla mnie prawdziwe jest to, co dla ciebie jest czystą fikcją.               
                - Czym jest dla ciebie fikcja w takim razie?         
                - Fikcja to dla mnie rzeczywistość. Ty jesteś dla mnie fikcją, ten kominek, ogień, nawet whisky, które wypiłem. Dla ciebie również powinienem być imaginacją.     
                - Dla mnie jesteś rzeczywisty. Dajesz mi nadzieję, że zasnę. To dla mnie wiele. Nie dałbym rady funkcjonować bez tego.    
                - Zgadzam się. Mylisz się tylko co do mojej egzystencji. Nie jestem rzeczywisty, jestem fikcją. To ty jesteś rzeczywisty. Odpowiedz mi na pytanie. Dlaczego pokładasz we mnie nadzieje?             
                - Ponieważ chcę śnić. Nic dla mnie więcej się nie liczy.
                - Bujasz w obłokach. Nie bądź idealistą! Przestań marzyć!         
                - Nie mogę! Marzenia są ważne! Dają człowiekowi choć trochę nadziei!             
                - Żyjesz w realnym świecie. Nie można marzyć przez cały czas.               
                - Wystarczy chcieć.        
                - Nie. Wystarczy śnić.   
Wstał. Podszedł do okna za którym szalała burza. Padał deszcz, zerwał się mocny wiatr, który wyginał konary drzew.                 
                - Tworzysz swój własny świat fikcji w rzeczywistości. Łamiesz zasady. 
                - Wiem co robię. – mówiąc to podszedłem do okna.     
                - Marzenia kiedyś się kończą. Twój czas nadszedł.         
                - Powiedziałeś, że zasnę! Dałeś słowo! Dałeś mi nadzieję!        
                - Nie zapominaj, że jestem fikcją. Jestem jak złudzenie optyczne. Kłamię na potęgę, a ludzie w to wierzą.  Przesadą jest ogromna wiara, zapamiętaj.                            
                Sen odszedł. Za oknem zaświtało piękne, wiosenne słońce.    
                Rzeczywistość stała się realna.