„Stajesz się na zawsze odpowiedzialny za to, co oswoiłeś” – A. de Saint-Exupery – chyba każdy choć raz w życiu słyszał te słowa. I chyba każdy je zna. Bo Mały Książę to przecież klasyka, Mały Książę to istna księga mądrości życiowych. I każdy dorosły mówi o Małym Księciu ckliwym głosem robiąc przy tym oczy pełne głębokiej zadumy, traktując go jako tekst oświecony, niemalże jak dwie kolejne hebrajskie tablice. Każdy również potrafi elokwentnie wyjaśnić, czymże jest owe oswojenie. Mianowicie: „Przebywając z kimś i spędzając z tą osobą dużo czasu, przywiązujesz się do niej  i stwarzasz więzy.  Stajesz się za nią odpowiedzialny i dana osoba już nie jest jedną z tysiąca osób, które spotykasz na swej drodze, ale jest tą osobą wybraną, której kroki rozpoznasz z daleka”. Zgadza się. Każdy z nas to wie. Jednak dopiero ostatnio poznałam prawdziwy sens  tych słów. Po przeprowadzonej lekcji dotyczącej stwarzania świata przez Boga podszedł do mnie jeden z uczniów mówiąc: „Proszę Pani, to takie straszne, że ten stworzony przez Boga świat jest taki okrutny. Że zabija się i zjada bezbronne zwierzęta. Ja rozumiem, żeby zjeść kurczaka, albo świnkę, ale żeby zjeść królika?! One są takie miłe i kochane.”  W oczach chłopca odbijała się wyraźna złość i pretensja do świata przeplatająca się z poczuciem niemocy i niezrozumieniem rządzącymi światem reguł.   Początkowo na mojej twarzy pojawił się uśmiech wywołany przewagą królika nad innymi zwierzętami w konkurencji pt. „Jestem miły i kochany”. Po pewnym czasie dowiedziałam się, że rodzina chłopca hoduje króliki. Wówczas zrozumiałam, w jak ścisła relacja łączy te dwa słowa: odpowiedzialność i oswojenie.

Każdy z nas wie, co znaczą cytowane słowa ze wspomnianej książki. Ale nie każdy z nas je czuje.