Sporo tu o życiu, Nat, i tego złego, ale i czegoś, co jest pełne nadziei.
Bo "raz na wozie, raz pod wozem" - nie ma tak, żeby cały czas się wiodło, albo cały czas było koszmarnie, życie mutuje, zmienia się, płynie i podlega ciągłym metamorfozom.
Podoba mi się sens i przesłanie twojego wiersza, bo "ile można", trza sprawy brać za rogi i być zwycięzcą!
Tak widzę te wersy.
Bo być człowiekiem to być wojownikiem.
Raz na tarczy, raz z tarczą, ale pomimo upadków będą też wzloty.
I nie żyć przeszłością, bo to zamyka drzwi przyszłości, która nie jest w stanie rozwinąć skrzydeł.
A życie jest jedno.
Drugiej szansy nie będzie.
Więc tak jak piszesz, warto zadbać o siebie i iść do przodu.
To moje własne osobiste motto.
Wiersz ma siłę i przede wszystkim uniwersalny przekaz.
I to jest to

- lepiej, zgrabniej: "jak długo można"

strupami / snami - rym do ominięcia, gdyż iż że jedyny zgrzyta - snami, być może: "ułudą", "złudą", "fikcją", jest wiele możliwości bezrymu

- być może bez "z okien", no bo skąd? - same "szyby wydają się być wystarczające

- raczej bez "sobie", chociaż prof. Bralczyk się tym "sobie" ironicznie zachwyca w ostatnim Tygodniku Powszechnym: "to pokazuje, że dana czynność jest skierowana na siebie, nie jest po coś, daje nam poczucie bardzo sympatycznego wyczerpywania jej w samym działaniu. (...) gdyby nie było celownika, strasznie bym się źle czuł. Byłoby mi przykro" - tyle prof. - gdyby nie Jego ironia, byłbym za zostawieniem "sobie", w tej chwili jestem na nie

- koniecznie kursywą, cytat jakby, w sensie, rili

- mam wrażenie dwóch zakończeń, dwóch puent - to niedobrze, rozmywa, pointa powinna być jedna, jak bramka w ostatniej sekundzie doliczonego czasu gry

spostrzeżenia do zerknięcia, powodzenia