Mijają sekundy, może minuty. Wciąż walczę sama ze sobą  balansując na granicy snu i rzeczywistości. Ten moment jest kojący, zbawienny…

     Powoli zaczynam słyszeć swój cichy, senny oddech. Dochodzą mnie dźwięki z zewnątrz. I choć łapczywie chwytam się swoich sennych wizji, te blakną. Nie poddaję się, nadal walczę, nadal próbuję wmówić swojej świadomości, że nie chcę się budzić i pragnę tu pozostać dłużej, zdecydowanie dłużej.

     Otwieram oczy. Od razu wyprowadza mnie z równowagi ostre, jaskrawe światło. Zamykam powieki, chwytam poduszkę i próbuję się zasłonić przed tą natarczywą jasnością.

     Ponawiam próbę otwarcia oczu, tym razem gotowa na starcie ze światłem. Udaje się. Mrugam jeszcze przez chwilę aż w końcu przyzwyczajam się do tej jasności.

     Lekko wyprowadzona z równowagi rozglądam się po pomieszczeniu. Po oczach uderza mnie biel, dużo bieli, zdecydowanie za dużo.

     Podciągam się do pozycji siedzącej, odrzucam poduszkę. Czuję się bardzo nieswojo.

     A potem powoli powraca świadomość. I już wiem, że tak naprawdę nie znam tego miejsca. Próbuję odgonić resztki snu, ale to wciąż trwa. Nie chcę już spać, pragnę się obudzić. Rozglądam się coraz to bliższa paniki. Chcę krzyknąć, ale głos uwiązł mi w gardle. Brakuje mi powietrza.

     Muszę kogoś zawołać. Kogo? Zaczynam szukać w głowie, ale czuję w niej obcą  pustkę.

     Uspokój się! – nakazuje sobie chwytając końcówki włosów. Potem już tylko drętwieje.

     Kosmyki, które trzymam w ręku są jasnobrązowe i miękkie w dotyku. Nie pamiętam by miała takie włosy. Ręce są takie gładkie, a paznokcie długie.

     Lekko wysuwam rękę. Odwracam ją, mam coś na nadgarstku. Jakąś bransoletkę? Nie, to kartka z imieniem.

     Isabelle.

     Isabelle – powtarzam w głowie, ale nadal czuję pustkę.

     Przymykam oczy. Skupiam się na swoich wspomnieniach i myślach. Ale tam jest tylko biel, obca, jasna biel…

     Zaczynam krzyczeć.