Bardzo nastrojowe, Natko
Lubię taką poezję, gdzie jest sporo przestrzeni - takiej, której nie widać, ale się ją wyraźnie wyczuwa, jak tu, gdzie jest czule, ale jednocześnie naturalistycznie: kości, krew i ciało.
Ale tym właśnie jesteśmy, mamy jeszcze umysły i serca.
I delikatny, dyskretny erotyzm, który unosi się w powietrzu, ciepłem oddechów, dotykiem dłoni.
Podoba mi się to zestawienie konkretów i ulotnej magii kochania.
Wiersz poza tym jest bardzo czytelny i w odbiorze jasny.
Konsekwentnie poprowadzony.
Wszytko tu z czegoś wynika.
Jest szczere, czułe wyznanie, spokojne, pozbawione szaleństwa i ognia.
Lecz ten ogień jednak jest - jednakże nie spala, a rozpala ciała i serca.

Tego bym się pozbył, bo wiadomo, o co i kogo chodzi:

"swoim" niepotrzebne.

Widzę Cię dziś w nowej odsłonie
Cieszę się, że zmieniasz style, tak trzeba, by nie pisać ciągle taka samo.
Nie ma to jak urozmaicenia

Witaj Warlburgo. Oż ten piec - ten to ma dobrze.... Taki ładny wiersz a Ty go TAKĄ puentą? Można by tu troszeczkę co nieco zatuszować, zatuszowane zamalować, i byłoby gites....

ciało pokryte śladami
jest dowodem wspomnień
minionych lat

otulasz troskliwym spojrzeniem
nagość swoim ciepłem

ognistym pocałunkiem
obdarowujesz zmarznięte stopy
szepcząc iskrami tuż przy uchu

siedzę i słucham
wśród dymu kłębią się słowa

nucę ulotne marzenia

Pozdrawiam.

Doczekałem się! Nareszcie coś, co zrozumiałem z tego co piszesz. Dzieki Ci Dobra Kobieto
Obyś zawsze była kochana i obdarowywała ciepłem jak ten kaflowy piec.
Już czuję ten przyjemny powiew przetworzonej energii. Ślicznie napisane i tak, że rozgrzało mi coś wewnatrz. Czuję, że Mike ma bardzo dużo racji pisząc swój komentarz. Popieram w całej rozciągłości jego słowa:
Dzieki za podzielenie sie ciepełkiem